ايشان خارجيت پيدا كرد كه به جان هم افتاده و از يكديگر كشتند، و در ميان كشتگان طلحه و زبير بود كه هر دو از اهل بدر بودند[1].

و نيز در الدر المنثور است كه احمد، بزاز، ابن منذر، ابن مردويه و ابن عساكر از مطرف روايت كرده‌اند كه گفت: ما به زبير گفتيم: يا ابا عبد اللَّه! خود شما خليفه (عثمان) را تنها گذاشتيد تا كشته شد، آن وقت خود شما آمديد و خون او را از على مطالبه كرديد؟ زبير گفت:

آرى ما در عهد رسول خدا 6 و همچنين در عهد ابو بكر و عمر و عثمان آيه‌(وَ اتَّقُوا فِتْنَةً لا تُصِيبَنَّ الَّذِينَ ظَلَمُوا مِنْكُمْ خَاصَّةً) را قرائت مى‌كرديم، و هرگز به خيالمان نمى‌رسيد كه خود ما به پا كننده آن فتنه‌ايم، تا آنكه شد آنچه كه واقع گرديد[2].

و نيز در همان كتاب است كه عبد بن حميد و ابو الشيخ از قتاده (رضى اللَّه عنه) در ذيل آيه مزبور روايت كرده‌اند كه گفت: به خدا سوگند همه عقلاى از اصحاب محمد 6 مى‌دانستند كه بزودى فتنه‌هايى بر پا مى‌شود[3].

و نيز در الدر المنثور است كه ابو الشيخ و ابو نعيم و ديلمى در كتاب مسند الفردوس از ابن عباس (رضى اللَّه عنهما) از رسول خدا 6 روايت كرده‌اند كه در ذيل جمله‌(وَ اذْكُرُوا إِذْ أَنْتُمْ قَلِيلٌ مُسْتَضْعَفُونَ فِي الْأَرْضِ تَخافُونَ أَنْ يَتَخَطَّفَكُمُ النَّاسُ) شخصى از آن حضرت پرسيد يا رسول اللَّه! اين مردم چه كسانى هستند؟

فرمود: اهل فارسند[4].

مؤلف: اين روايت با سياق آيه سازگار نيست.

[چند روايت در مورد شان نزول آيه:(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَخُونُوا اللَّهَ وَ الرَّسُولَ ...)]

و در الدر المنثور در ذيل آيه‌(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَخُونُوا اللَّهَ وَ الرَّسُولَ) گفته: ابن جرير و ابن منذر و ابو الشيخ از جابر بن عبد اللَّه (رضى اللَّه عنه) روايت كرده‌اند كه گفت:

ابو سفيان از مكه بيرون شد، جبرئيل به رسول خدا 6 خبر داد كه ابو سفيان در فلان مكان است، بيرون شويد تا راه را بر او بگيريد، و تصميم خود را از بيگانگان پنهان بداريد، مردى از منافقين نامه‌اى به ابو سفيان فرستاد، و به او گزارش داد كه محمد 6 قصد شما را كرده مواظب خود باشيد، خداى تعالى در اين باره آيه‌(لا تَخُونُوا اللَّهَ وَ الرَّسُولَ ...) را نازل كرد[5].

[1] الدر المنثور ج 3 ص 177

[2] ( 2 و 3 و 4) الدر المنثور ج 3 ص 177

[3] ( 2 و 3 و 4) الدر المنثور ج 3 ص 177

[4] ( 2 و 3 و 4) الدر المنثور ج 3 ص 177

[5] الدر المنثور ج 3 ص 178