دلش آن را نمى‌پذيرد چون مى‌داند كه حق در آن نيست.[1] مؤلف: اين روايت را برقى در كتاب محاسن‌[2] به سند خود از حمزة الطيار از آن جناب نقل كرده، و عياشى در تفسيرش‌[3] از جابر از امام ابى جعفر (ع) روايتى قريب به مضمون آن نقل نموده، و اين روايت برگشت معنايش به مضمون دو روايتى است كه ما يكى را از هشام بن سالم و ديگرى را از يونس بن عمار از امام صادق (ع) نقل كرديم.

[رواياتى در ذيل آيه شريفه:(وَ اتَّقُوا فِتْنَةً لا تُصِيبَنَّ الَّذِينَ ظَلَمُوا مِنْكُمْ خَاصَّةً)]

و در تفسير عياشى از صيقل روايت كرده كه گفت: شخصى از امام صادق (ع) معناى جمله:(وَ اتَّقُوا فِتْنَةً لا تُصِيبَنَّ الَّذِينَ ظَلَمُوا مِنْكُمْ خَاصَّةً) را سؤال كرد، حضرت فرمود: اطلاع دارم كه منظور از آنها اصحاب جمل است‌[4].

و در تفسير قمى گفته است: امام (ع) فرمود: اين آيه در حق طلحه و زبير كه جنگ جمل را به راه انداخته و با على (ع) محاربه نموده و به آن حضرت ظلم كردند نازل شده است‌[5].

و در مجمع البيان از حاكم و او به سند خود از قتاده از سعيد بن مسيب از ابن عباس روايت كرده كه گفت: وقتى آيه‌(وَ اتَّقُوا فِتْنَةً) نازل شد رسول خدا 6 فرمود:

كسى كه على را بعد از وفات من بر سر مسند من ظلم كند (و منصب مرا كه بعد از من حق او است از او بگيرد) مثل اين است كه نبوت من و نبوت انبياى قبل از مرا انكار كرده است‌[6].

و در الدر المنثور است كه: ابن ابى شيبه، عبد بن حميد و نعيم بن حماد در كتاب الفتن و ابن جرير، ابن منذر، ابن ابى حاتم، ابو الشيخ و ابن مردويه از زبير روايت كرده‌اند كه گفت: ما مدتها آيه‌(وَ اتَّقُوا فِتْنَةً لا تُصِيبَنَّ الَّذِينَ ظَلَمُوا مِنْكُمْ خَاصَّةً) را قرائت مى‌كرديم، و نمى‌دانستيم كه مقصود از آن خود مائيم‌[7].

و نيز در الدر المنثور است كه ابن جرير و ابو الشيخ از سدى در ذيل اين آيه روايت كرده‌اند كه گفت: اين آيه تنها در باره اهل بدر نازل شد، ولى در روز جنگ جمل در حق‌

[1] تفسير عياشى ج 2 ص 52 ح 37

[2] محاسن ص 276 ح 389

[3] تفسير عياشى ج 2 ص 52 ح 38

[4] تفسير عياشى ج 2 ص 41

[5] تفسير قمى ج 1 ص 271

[6] مجمع البيان ج 3 ص 131 جزء 9 ط بيروت

[7] الدر المنثور ج 3 ص 177