و در الدر المنثور است كه ابن جرير و ابن ابى حاتم از سدى روايت كرده‌اند كه گفت: نضر بن حارث هميشه به حيره رفت و آمد داشت، و زبان مردم آنجا را كه به سجع تكلم مى‌كردند شنيده بود، وقتى به مكه آمد و كلام رسول خدا 6 و قرآن به گوشش خورد گفت:(قَدْ سَمِعْنا لَوْ نَشاءُ لَقُلْنا مِثْلَ هذا إِنْ هذا إِلَّا أَساطِيرُ الْأَوَّلِينَ)[1].

[رواياتى در شان نزول و معناى آيه:(اللَّهُمَّ إِنْ كانَ هذا هُوَ الْحَقَّ ...) و(ما كانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ)]

مؤلف: در اينجا بعضى روايات ديگر هست كه آنها نيز گوينده اين جمله را نضر بن حارث دانسته‌اند، و اين نضر در جنگ بدر به قتل صبر كشته شد.

و نيز در الدر المنثور است كه بخارى و ابن ابى حاتم و ابو الشيخ و ابن مردويه و بيهقى در دلائل از انس بن مالك روايت كرده‌اند كه گفت: ابو جهل بن هشام گفته بود: بارالها اگر اين حق است و از ناحيه تو است سنگى از آسمان بر ما بباران و يا عذاب دردناكى به سوى ما بفرست، در پاسخش اين آيه نازل شد:(وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِيهِمْ وَ ما كانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ)[2] مؤلف: اين معنا را قمى در تفسيرش و سيوطى در الدر المنثور از ابن جرير طبرى و ابن ابى حاتم از سعيد بن جبير، و نيز از ابن جرير از عطاء نقل كرده‌اند كه گفته است: گوينده اين گفتار(اللَّهُمَّ إِنْ كانَ هذا هُوَ الْحَقَّ)، نضر بن حارث بوده، و در بيان سابق ما گذشت كه سياق آيه چه اقتضاء دارد[3].

و نيز در الدر المنثور است كه ابن جرير از يزيد بن رومان و محمد بن قيس روايت كرده كه گفتند: قريشيان برخى به برخى ديگر گفتند: آيا خداوند از ميان همه ما محمد را گرامى داشته؟ بارالها اگر اين معنا حق و از ناحيه تو است سنگى از آسمان بر ما فرو آور. ليكن چون شب شد از گفته خود پشيمان شده و گفتند: خدايا ما را ببخش، لذا خداى تعالى اين آيه را نازل كرد:( وَ ما كانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ‌) ...(لا يَعْلَمُونَ )[4].

و نيز در آن كتابست كه ابن جرير و ابن ابى حاتم و ابو الشيخ از ابن ابزى روايت كرده‌اند كه گفت: رسول خدا 6 در مكه بود كه خداوند آيه‌(وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِيهِمْ) را نازل كرد و بعد از آنكه به مدينه مهاجرت فرمود جمله‌(وَ ما كانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ) را نازل كرد، و بعد از آنكه براى جنگ بدر از مكه بيرون‌

[1] ( 1 و 2) الدر المنثور ج 3 ص 180

[2] ( 1 و 2) الدر المنثور ج 3 ص 180

[3] تفسير قمى ج 1 ص 277 و الدر المنثور ج 3 ص 180

[4] الدر المنثور ج 3 ص 181