لذا خداى تعالى دستور داد تا همان جواب را دوباره به ايشان داده و بگويد:( إِنَّما عِلْمُها عِنْدَ اللَّهِ‌) تنها علم آن نزد خداوند است تا بدين وسيله به ايشان بفهماند كه جواب اول از (جنبه تعارف و رعايت ادب نبود) بلكه جوابى بود جدى، و اگر آن حضرت در دو نوبت اينطور جواب داده اعتراف به جهل نكرده، چون اظهار بى‌اطلاعى از امر قيامت جهل نيست، بلكه علم (به عالى‌ترين معارف) است، و خواسته است اين علم را به ايشان هم آموخته و بفهماند كه علم به قيامت منحصر در خدا است نه اينكه وى نسبت به آن جاهل است، البته در جواب اول رعايت وظيفه عبوديت را هم نموده و اسم رب را بكار برد، ولى در جواب دومى به جاى آن اللَّه را قرار داد.

سپس فرمود:(وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ) و بدين وسيله اشاره كرد به اينكه ايشان معناى‌(إِنَّما عِلْمُها عِنْدَ رَبِّي ...) را نمى‌فهمند، چه ايشان بخاطر انس ذهنى كه با حس و محسوسات دارند هر چيزى را كه بشنوند بهمان محسوسات مقايسه نموده، و آن را محكوم به حكم محسوسات مى‌سازند، و خيال مى‌كنند هر چيزى را كه تا اندازه‌اى برايشان توصيف كردند مى‌توانند بفهمند، و احاطه علمى به آن پيدا كنند، و اگر در اين بيان مطلبى از ايشان پنهان داشتند صرفا خواسته‌اند كتمان كنند، و گر نه اگر كتمان نمى‌كردند ايشان آن را عينا مانند ساير امور محسوسه مى‌فهميدند، و ليكن قياس‌شان باطل، و امر بر ايشان مشتبه است، زيرا پاره‌اى از مغيبات و از آن جمله مساله قيامت است كه جز خداى سبحان كسى ياراى علم آن را ندارد.

از آيه شريفه تنها استفاده شد كه علم به قيامت را جز خدا كسى طاقت تحملش را ندارد، و ليكن بايد دانست كه تنها علم به خود قيامت اينطور نيست، بلكه علم به خصوصيات و اوصاف آن نيز همين طور است.

(قُلْ لا أَمْلِكُ لِنَفْسِي نَفْعاً وَ لا ضَرًّا إِلَّا ما شاءَ اللَّهُ ...) از آنجايى كه سؤال ايشان از رسول خدا 6 و اينكه وى ايشان را از غيب خبر دهد حكايت مى‌كرد از اينكه ايشان ادعاى نبوت آن جناب را ادعاى علم به غيب تلقى كرده‌اند، و چون علم به غيب حقيقتش از خدا است، و اگر غير او هم چيزى از آن دارد به تعليم خدا و وحى او است لذا دستور داد تا پيغمبرش خود را از ادعاى داشتن علم به غيب برى ساخته، و اين اشتباه را از ذهن ايشان بيرون كند.

[سبب حقيقى اختصاص علم غيب به خداى تعالى‌]

سبب حقيقى اختصاص علم غيب به خداى تعالى اين است كه غير او هر چه باشد وجودش محدود است، و ممكن نيست كه از حدش بيرون شده و به آنچه كه خارج از حد او و غايت از او است آگاه شود، و معلوم است كه هيچ موجودى غير محدود و غير متناهى و محيط به‌