آن آواز و صوت شديد است‌[1].

و در الدر المنثور در ذيل آيه‌(وَ أَلْقَى الْأَلْواحَ ...) مى‌گويد: احمد، عبد بن حميد، بزاز، ابن ابى حاتم، ابن حيان، طبرانى، ابو الشيخ و ابن مردويه همگى از ابن عباس روايت كرده‌اند كه گفت: رسول خدا 6 فرمود: خداوند موسى را رحمت كند، كجا شنيدن مثل ديدن است، موسى تنها از خداى تعالى شنيد كه قومش در غياب او فريب خورده‌اند، و با اينكه از پروردگارش شنيد مع ذلك از در خشم الواح را به زمين نكوبيد، ولى وقتى كه به سوى قومش برگشت و به چشم خود ديد كه قومش چه كرده‌اند آنها را به زمين كوبيد[2].

و در تفسير عياشى از محمد بن ابى حمزه از مرد ديگرى كه اسم نبرده از امام صادق (ع) روايت شده كه فرمود: وقتى خداى تبارك و تعالى به موسى خبر داد كه قومش در غياب او مجسمه گوساله‌اى ساخته و آن را معبود خود گرفته‌اند آن موقع عصبانى نشد، ولى وقتى بسوى قوم بازگشت و انحراف ايشان را به چشم خود ديد با شدت خشم الواح را به زمين زد، آرى ديدن اثر بيشترى دارد تا شنيدن‌[3].

و در كافى به سند خود از سفيان بن عيينه از سدى از ابى جعفر (ع) روايت كرده كه فرمود: هيچ بنده‌اى چهل روز ايمان خود را براى خداوند خالص نمى‌كند مگر اينكه خداوند او را موفق به زهد نموده يعنى دنيا را از نظرش مى‌اندازد و او را نسبت به دردهايش و دواى دردش بينا مى‌سازد و حكمت را در دلش ثابت و پاى بر جا نموده و آن را از زبانش جارى مى‌سازد. راوى اين حديث ترديد داشته در اينكه امام فرمود: چهل روز ايمان خود را براى خداوند خالص نمى‌كند و يا فرمود: چهل روز ذكر خدا را تجليل نمى‌كند و سپس اضافه كرده است كه امام (ع) آيه‌(إِنَّ الَّذِينَ اتَّخَذُوا الْعِجْلَ سَيَنالُهُمْ غَضَبٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَ ذِلَّةٌ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ كَذلِكَ نَجْزِي الْمُفْتَرِينَ) را تلاوت نمود و فرمود: تنها قوم موسى دچار ذلت نشدند بلكه هر صاحب بدعتى ذليل مى‌شود، و هيچكس نيست كه به خداى عز و جل و به رسول خدا و اهل بيت او افتراء ببندد و ذليل نشود[4].

[1] روح المعانى ج 9 ص 63

[2] الدر المنثور ج 3 ص 127

[3] تفسير عياشى ج 2 ص 29 ح 81

[4] كافى ج 2 ص 16 ح 6