خداى تعالى در باره حال بندگان مرضى خود در بهشت فرموده:(لَهُمْ ما يَشاؤُنَ)[1] و معلوم است كه وقتى انسان به هر چه كه بخواهد بتواند دسترسى پيدا كند البته راضى خواهد شد. اين است منتها درجه سعادت براى آدمى از نظر اينكه بنده است. و لذا خداى تعالى كلام خود را به همين معنا پايان داده و فرموده: (وَ ذلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ‌)- اين است سعادت و رستگارى عظيم .

(لِلَّهِ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما فِيهِنَّ وَ هُوَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ) ملك (به كسر ميم) سلطنت مخصوصه است بر رقبه اشياء، و اثر آن نفوذ اراده مالك است در هر تصرفى كه بخواهد و بتواند در آن بنمايد، و ملك (به ضم ميم) عبارتست از سلطنت مخصوصه‌اى بر نظام موجود بين اشيا، و اثر آن عبارتست از نفوذ اراده در آنچه كه بر آن سلطنت دارد. و به عبارت ساده ملك (به كسر ميم) متعلق به فرد است و ملك (به ضم ميم) متعلق به جماعت است. و چون ملك در نفوذ اراده فعلى مقيد و متقوم به داشتن قدرت است، پس اگر قدرت تامه و مطلقه باشد ملك نيز ملك مطلق بوده و به هيچ قيدى از قيود و حالى از احوال مقيد نخواهد بود. و براى بيان همين نكته خداى تعالى در دنبال جمله‌(لِلَّهِ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما فِيهِنَّ) فرمود:(وَ هُوَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ).

با اين جمله كه دلالت بر ملك مطلق پروردگار مى‌كند سوره مائده پايان مى‌يابد و مناسبتش با غرض سوره هم پيدا است، زيرا غرض در اين سوره وادارى بندگان به عبادت و وفاى به عهد و پيمانى است كه پروردگار مالك على الاطلاق آنان از ايشان گرفته پس براى آنان چيزى باقى نمانده مگر مملوكيت على الاطلاق و شنوايى و اطاعت در برابر آنچه امر و نهيشان مى‌كند و وفاى به عهد و نشكستن پيمانى كه از ايشان گرفته است.

بحث روايتى [ (رواياتى در ذيل آيات شريفه:(أَ أَنْتَ قُلْتَ لِلنَّاسِ ...))]

در تفسير عياشى از ثعلبه بن ميمون از بعضى از اصحاب ما (اماميه) از حضرت ابى جعفر (ع) نقل شده كه در تفسير آيه (أَ أَنْتَ قُلْتَ لِلنَّاسِ اتَّخِذُونِي وَ أُمِّي إِلهَيْنِ مِنْ دُونِ اللَّهِ‌) فرمود: خداى تعالى هنوز اين سؤال را از مسيح نكرده، بلكه بعدا (روز قيامت) خواهد كرد. و اگر مى‌بينى كه بلفظ ماضى (اذ قال) تعبير فرموده از اين نظر بوده كه بطور كلى خداى‌

[1] براى آنان است هر چه كه بخواهند. سوره نحل آيه 31- سوره فرقان آيه 16.