آيه را نازل كرد كه:(وَ لا تَقْرَبُوا الْفَواحِشَ ما ظَهَرَ مِنْها وَ ما بَطَنَ)، (مرتكب عمل فاحشه نشويد نه علنى و نه پنهانى)[1].

مؤلف قدس سره: روايات در باره مطالبى كه ديده شد بيش از اينها است كه از نظر خواننده گذشت، آنچه ما آورديم نمونه‌اى بود از هزار، و اندكى از بسيار.

بحث روايتى ديگر [ (پيرامون ازدواج موقت)]

در كافى به سند خود از ابى بصير روايت كرده كه گفت: من از امام ابى جعفر (ع) از مساله متعه پرسيدم، فرمود: بله در قرآن اين مساله نازل شده، و فرموده:

(فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ بِهِ مِنْهُنَّ فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ فَرِيضَةً وَ لا جُناحَ عَلَيْكُمْ فِيما تَراضَيْتُمْ بِهِ مِنْ بَعْدِ الْفَرِيضَةِ)[2].

و در همان كتاب به سند خود از ابن ابى عمير از شخصى كه نامش فراموش شده، و يا از نسخه افتاده از امام صادق (ع) روايت كرده كه فرمود: آيه اينطور نازل شده بود:

فما استمتعتم به منهن الى اجل مسمى، فاتوهن اجورهن (از زنان آن كسانى كه شما از آنان براى مدتى معين تمتع مى‌بريد واجب است اجرتشان را بدهيد [3].

مؤلف قدس سره: اين قرائت را عياشى نيز از ابى جعفر (ع) نقل كرده، جمهور- يعنى علماى اهل سنت- نيز آن را به چند طريق از ابى بن كعب و عبد اللَّه بن عباس روايت كرده‌اند، كه انشاء اللَّه رواياتش خواهد آمد، و شايد منظور از امثال اين روايات اين باشد كه بفهمانند مراد آيه اين است، نه اينكه بخواهند بفهمانند آيه اينطور نازل شده بوده، و آن چند كلمه از آيه افتاده است.

و در همان كتاب به سند خود از زراره روايت كرده كه گفت: عبد اللَّه بن عمير ليثى به حضور امام ابى جعفر باقر (ع) آمد، و عرضه داشت: در باره متعه زنان چه مى‌گويى؟.

امام فرمود، خداوند هم در كتابش آن را حلال كرده، و هم بر زبان پيغمبرش، پس متعه تا روز قيامت حلال است، عبد اللَّه عرضه داشت: اى ابى جعفر آيا مثل تو كسى چنين فتوا مى‌دهد، با اينكه عمر آن را حرام كرد و از آن نهى نمود؟.

[1] الدر المنثور ج 2 ص 142، ط بيروت دار المعرفة

[2] فروع كافى ج 5 ص 448 حديث 1 دار الكتب الاسلامية ط تهران.

[3] فروع كافى ج 5 ص 449 حديث 3 ط، بيروت دار التعارف.