در آن روز هيچ انسانى مالك چيزى براى ديگرى نيست. و يا به عبارتى ديگر نمى‌تواند براى ديگران كارى بكند، شرى را دفع و يا خيرى را جلب نمايد، و اين با آيات شفاعت منافات ندارد، چون شفاعت به اذن خدا انجام مى‌شود، و در نتيجه باز خود خدا مالك است، نه شخص شفيع.

و معناى جمله‌(وَ الْأَمْرُ يَوْمَئِذٍ لِلَّهِ) اين است كه: در آن روز مالك، تنها و تنها خدا است، و غير او كمترين سهمى از مالكيت ندارد.

و مراد از كلمه امر - به طورى كه گفته‌اند[1]- مفرد كلمه اوامر است، يعنى تنها او است كه دستور مى‌دهد، چون در جاى ديگر نيز فرموده:(لِمَنِ الْمُلْكُ الْيَوْمَ لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَهَّارِ)[2]، پس منظور از اين كلمه به معناى مقابل نهى است، و اينكه بعضى‌[3] آن را به معناى شان گرفته‌اند با مقام آيه نمى‌سازد.

بحث روايتى [ (رواياتى در ذيل‌(عَلِمَتْ نَفْسٌ ما قَدَّمَتْ وَ أَخَّرَتْ)،(وَ إِنَّ عَلَيْكُمْ لَحافِظِينَ) و(وَ الْأَمْرُ يَوْمَئِذٍ لِلَّهِ))]

در تفسير قمى در ذيل آيه‌(وَ إِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ) فرموده: يعنى قبرها شكافته مى‌شود، و مردگان بيرون مى‌آيند[4].

و در الدر المنثور است كه حاكم (وى حديث را صحيح دانسته) از حذيفه روايت آورده كه گفت رسول خدا 6 فرمود: هر كس سنت خيرى را باب كند، و خودش به آن عمل نمايد، هم اجر عمل خود را دارد و هم مثل اجرهاى پيروانش را، بدون اينكه از اجر پيروانش كم شود، و هر كس سنت شرى را باب كند، و خودش به آن عمل كند، هم وبال عمل خود را دارد، و هم مثل وبالى كه پيروانش دارند، بدون اينكه از وبال پيروان چيزى كم شود، حذيفه بعد از نقل اين كلام، آيه‌(عَلِمَتْ نَفْسٌ ما قَدَّمَتْ وَ أَخَّرَتْ) را تلاوت كرد[5].

[1] روح المعانى، ج 30، ص 66.

[2] سلطنت و مصدريت امر و دستور، تنها از آن خدا است. سوره مؤمن، آيه 16.

[3] روح المعانى، ج 30، ص 67.

[4] تفسير قمى، ج 2، ص 409.

[5] الدر المنثور، ج 6، ص 321.