تحصيل رضاى همسرانش بوده، و به خاطر دلخوشى آنان چيزى را بر خود حرام كرده، علاوه بر اين در اين روايات نيامده كه چرا مساله توبه را به دو نفر از زنان آن حضرت اختصاص داد و فرمود:(إِنْ تَتُوبا إِلَى اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُكُما وَ إِنْ تَظاهَرا عَلَيْهِ ...).

[رواياتى راجع به اينكه منظور از صالح المؤمنين على 7 است و اينكه چگونه اهل خود را از آتش حفظ كنيم‌(قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْلِيكُمْ ناراً ...)]

و در تفسير قمى به سند خود از ابى بصير روايت آورده كه گفت: من از امام باقر (ع) شنيدم مى‌فرمود: منظور از صالح المؤمنين در آيه شريفه‌(إِنْ تَتُوبا إِلَى اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُكُما وَ إِنْ تَظاهَرا عَلَيْهِ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ مَوْلاهُ وَ جِبْرِيلُ وَ صالِحُ الْمُؤْمِنِينَ) على بن ابى طالب (ع) است‌[1].

و در الدر المنثور است كه ابن مردويه از اسماء بنت عميس روايت كرده كه گفت:

از رسول خدا 6 شنيدم آيه‌(إِنْ تَتُوبا ...) را تلاوت مى‌كرد تا مى‌رسيد به جمله و صالح المؤمنين و مى‌فرمود: صالح المؤمنين على بن ابى طالب است‌[2].

مؤلف: صاحب تفسير برهان بعد از نقل روايت ابى بصير كه در سابق نقل كرديم گفته است: محمد بن عباس در اين معنا پنجاه و دو حديث از طرق خاصه و عامه جمع آورى كرده، آن گاه خود صاحب برهان مقدارى از آن احاديث را نقل كرده است‌[3].

و در كافى به سند خود از عبد الاعلى مولاى آل سام از امام صادق (ع) روايت كرده كه فرمود: وقتى آيه‌(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْلِيكُمْ ناراً) نازل شد، مردى از مؤمنين نشست و شروع كرد به گريه كردن، و گفتن اينكه من از نگه‌دارى نفس خودم عاجز بودم، اينك مامور نگه‌دارى از زن و فرزند خود نيز شده‌ام. رسول خدا 6 به او فرمود: در نگهدارى اهلت همين بس است كه به ايشان امر كنى آنچه را كه به خودت امر مى‌كنى، و ايشان را نهى كنى از آنچه كه خودت را نهى مى‌كنى‌[4].

و نيز در كافى به سند خود از سماعه از ابى بصير روايت كرده كه ذيل آيه‌(قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْلِيكُمْ ناراً) گفته: از امام پرسيدم چگونه زن و فرزند را از آتش دوزخ حفظ كنم؟

فرمود: آنها را امر كن بدانچه كه خدا امر كرده، و نهى كن از آنچه خدا نهى كرده، اگر اطاعتت كردند كه تو ايشان را حفظ كرده‌اى، و به وظيفه‌ات عمل نموده‌اى، و اگر نافرمانيت كردند خودشان گنهكارند، تو آنچه را بر عهده داشته‌اى ادا كرده‌اى‌[5].

مؤلف: اين روايت را به طرقى ديگر از ذرعه از ابى بصير از آن امام بزرگوار نقل كرده‌[6].

[1] تفسير قمى، ج 2، ص 377.

[2] الدر المنثور، ج 6، ص 244.

[3] تفسير برهان، ج 4، ص 353، ح 2.

[4] ( 4 و 5) كافى، ج 5، ص 62، ح 1 و 2.

[5] ( 4 و 5) كافى، ج 5، ص 62، ح 1 و 2.

[6] تفسير قمى، ج 2، ص 377.