و در الدر المنثور است كه: عبد الرزاق، فاريابى، سعيد بن منصور، عبد بن حميد، ابن جرير، ابن منذر، حاكم (وى حديث را صحيح دانسته)، و بيهقى در كتاب المدخل ، از على بن ابى طالب روايت آورده‌اند كه در تفسير آيه‌(قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْلِيكُمْ ناراً) فرمود: خود و زن و بچه خود را تعليم خير دهيد، و آنان را ادب نماييد[1].

و نيز در همان كتاب است كه ابن مردويه از زيد بن اسلم روايت كرده كه گفت:

رسول خدا 6 آيه شريفه‌(قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْلِيكُمْ ناراً) شش را تلاوت كرد، و سپس در پاسخ كسانى كه پرسيدند چگونه اهل خود را از آتش حفظ كنيم؟ فرمود: بدانچه خدا دوست مى‌دارد امرشان كنيد، و از آنچه خدا كراهت دارد نهى كنيد[2].

[چند روايت پيرامون مراد از توبه نصوح و راجع به نور مؤمنين در روز قيامت‌]

و در كافى به سند خود از ابى الصباح كنانى روايت كرده كه گفت: از امام صادق (ع) پرسيدم آيه شريفه‌(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً) به چه معنا است؟ فرمود: به اينكه بنده خدا از گناهى توبه كند، و ديگر آن گناه را مرتكب نشود (اين توبه نصوح و خالص است). محمد بن فضيل مى‌گويد: من از حضرت ابى الحسن (ع) از اين آيه پرسيدم. فرمود: اينكه از گناه توبه كند و ديگر آن را تكرار نكند (تا آخر حديث)[3].

و در الدر المنثور است كه ابن مردويه از ابن عباس روايت كرده كه گفت: معاذ بن جبل بن رسول خدا 6 عرضه داشت: يا رسول اللَّه توبه نصوح چيست؟

فرمود: اينكه بنده خدا از گناهى كه كرده پشيمان شود و به درگاه خدا عذرخواهى كند، و ديگر آن گناه را مرتكب نشود، همانطور كه شير بعد از دوشيدن ديگر به پستان برنمى‌گردد[4].

مؤلف: روايات در اين معنا از طرق شيعه و سنى بسيار است.

و در كافى به سند خود از صالح بن سهل همدانى روايت آورده كه گفت: امام صادق (ع) در تفسير آيه‌(يَسْعى‌ نُورُهُمْ بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ بِأَيْمانِهِمْ) فرمود: اينان امامان مؤمنينند، كه در روز قيامت نورشان جلو پاى مؤمنين و طرف راست آنها به حركت در مى‌آيد. در نسخه‌اى ديگر آمده كه خود امامان جلو مؤمنين و طرف راست آنان به حركت در مى‌آيند، و با نور خود راه مؤمنين را روشن مى‌كنند، تا آنان را به منزلهاى اهل بهشت برسانند[5].

و در تفسير قمى آمده كه ابى الجارود از امام باقر (ع) نقل كرده كه در تفسير آيه بالا فرموده: هر كس آن روز نور داشته باشد نجات مى‌يابد، و البته هر مؤمنى در آن روز نور دارد[6].

[1] ( 1 و 2) الدر المنثور، ج 6، ص 244.

[2] ( 1 و 2) الدر المنثور، ج 6، ص 244.

[3] اصول كافى، ج 2، ص 432، ح 3.

[4] الدر المنثور، ج 6، ص 245.

[5] اصول كافى، ج 1، ص 195، ح 4.

[6] تفسير قمى، ج 2، ص 378.