خواندن خداى تعالى است، لذا از قبول عبادت آنان تعبير به استجابت كرده، به دليل اينكه دنبالش فرموده:(وَ يَزِيدُهُمْ مِنْ فَضْلِهِ) چون ظاهر اين جمله آن است كه منظور از زيادتر كردن فضل خدا، زيادتر كردن ثواب باشد. و همچنين از اينكه در مقابل استجابت مؤمنين فرموده: و كافران عذابى شديد دارند اين معنا استفاده مى‌شود.

بعضى‌[1] هم گفته‌اند: مراد اين است كه هر وقت او را بخوانند خداى تعالى دعايشان را مستجاب مى‌كند، و هر وقت حاجتى بخواهند مى‌دهد، و زيادتر از خواسته‌شان را هم مى‌دهد. ولى اين معنا هم از سياق آيه بعيد است، و هم اينكه استجابت دعا را مخصوص مؤمنين مى‌سازد، در حالى كه مخصوص مؤمنين نيست.

بحث روايتى [ (رواياتى در باره اينكه در آيه مودت مراد از قربى اهل بيت رسول اللَّه 6 است‌]

در مجمع البيان از زادان على (ع) روايت كرده كه فرموده: در مورد ما در آل حم آيه‌اى است كه مى‌فرمايد: مودت ما را حفظ نمى‌كند مگر كسى كه ايمان به خدا داشته باشد، آن گاه آيه‌(قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‌) را تلاوت فرمود.

طبرسى (رحمة اللَّه عليه) سپس مى‌گويد: منظور كميت شاعر هم اشاره به همين آيه است كه مى‌گويد:

يعنى در آل حم آيه‌اى يافتيم كه هر پرهيزكار و آشنا به لغت عرب آن را فهميد[2].

و نيز در مجمع البيان گفته: حديث صحيح از حسن بن على (ع) رسيده كه در خطبه‌اى كه براى مردم ايراد كرد فرمود: ما از اهل بيتى هستيم كه خداى تعالى مودت آنان را بر هر مسلمانى واجب كرده، و فرموده:(قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‌)[3].

و در كافى به سند خود از عبد اللَّه بن عجلان از امام ابى جعفر (ع) روايت آورده كه در تفسير(قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‌) فرمود منظور از قربى ائمه (ع) هستند[4].

مؤلف: مضمون اين روايت در اخبار بسيار زيادى از طرق شيعه از ائمه اهل بيت‌

[1] تفسير كشاف، ج 25، ص 223.

[2] ( 2 و 3) مجمع البيان، ج 9، ص 29 و 30.

[3] ( 2 و 3) مجمع البيان، ج 9، ص 29 و 30.

[4] روضه كافى، ج 8، ص 80.