(نُورٍ مِنْ رَبِّهِ ) فرمود: نور وقتى در قلب قرار گرفت، قلب براى پذيرش آن گشاد و پذيرا مى‌گردد.

اصحاب عرضه داشتند: يا رسول اللَّه آيا براى آن علامتى هست كه با آن شناخته شود؟ فرمود: علامتش دست برداشتن از ماديات دار غرور و رجوع به سوى دار خلود و مستعد گشتن براى مرگ، قبل از فرا رسيدن آن است‌[1].

مؤلف: اين روايت را الدر المنثور هم از ابن مردويه، از عبد اللَّه بن مسعود و حكيم ترمذى از ابن عمر و نيز ابن جرير و ديگران از قتاده روايت كرده‌اند[2].

و در تفسير قمى در ذيل آيه‌(أَ فَمَنْ شَرَحَ اللَّهُ صَدْرَهُ ...) مى‌گويد: اين آيه در باره امير المؤمنين (ع) نازل شده است‌[3].

مؤلف: نازل شدن سوره به يك دفعه با اين روايت سازگار نيست هم چنان كه نظيرش گذشت.

و در الدر المنثور است كه: ابن جرير، از ابن عباس روايت كرده كه اصحاب عرضه داشتند: يا رسول اللَّه چه مى‌شد قدرى براى ما سخن مى‌گفتى؟ پس اين آيه نازل شد:(اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَدِيثِ)[4].

مؤلف: اين روايت از باب تطبيق است، نه اينكه آيه مخصوص اين مورد باشد.

و در مجمع البيان در ذيل جمله‌(تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلُودُ ...) مى‌گويد از عباس بن عبد المطلب روايت شده كه گفت: رسول خدا 6 فرمود: هر گاه پوست بدن بنده از ترس خدا جمع شد، گناهانش مى‌ريزد، همانطور كه برگهاى خشك از درخت مى‌ريزد[5].

و در الدر المنثور در ذيل جمله‌(قُرْآناً عَرَبِيًّا غَيْرَ ذِي عِوَجٍ) مى‌گويد: ديلمى در مسند الفردوس از انس از رسول خدا 6 روايت كرده كه در معناى جمله‌(غَيْرَ ذِي عِوَجٍ) فرمود: يعنى غير مخلوق‌[6].

مؤلف: آيه شريفه نمى‌تواند منطبق با اين روايت باشد. در سابق هم در تفسير آيه‌(تِلْكَ الرُّسُلُ فَضَّلْنا بَعْضَهُمْ عَلى‌ بَعْضٍ)[7] در جلد دوم اين كتاب سخنى پيرامون كلام مزبور

[1] روضة الواعظين، ص 448.

[2] الدر المنثور، ج 5، ص 325.

[3] تفسير قمى، ج 2، ص 248.

[4] الدر المنثور، ج 5، ص 325.

[5] مجمع البيان، ج 8، ص 495.

[6] الدر المنثور، ج 5، ص 326.

[7] سوره بقره، آيه 253.