و در همان تفسير آمده كه ايمن بن خزيم از رسول خدا 6 روايت كرده كه
روزى ما را مخاطب قرار داد و فرمود: اى مردم! خداوند شهادت بناحق را هم لنگه شرك
به خود حساب كرده، و فرموده:(فَاجْتَنِبُوا
الرِّجْسَ مِنَ الْأَوْثانِ وَ اجْتَنِبُوا قَوْلَ الزُّورِ)[2].
مؤلف: ذيل اين روايت در الدر المنثور، از احمد، ترمذى، ابن جرير، ابن
منذر و ابن مردويه از ايمن روايت شده است[3].
و در كافى به سند خود از ابى الصباح كنانى از ابى عبد اللَّه (ع)
روايت كرده كه در ذيل جمله(لَكُمْ فِيها
مَنافِعُ إِلى أَجَلٍ مُسَمًّى) فرمود: يعنى ما دام كه
قربانى نشده، اگر در راه خسته شد مىتواند سوارش شود، البته نه اينكه خستهاش كند
و اگر تشنه شد مىتواند از شيرش بدوشد، البته به شرطى كه همه آن را ندوشد[4].
و در الدر المنثور است كه ابن ابى شيبه از على (ع) روايت كرده كه
فرمود:
حاج مىتواند سوار شتر خود شود، اما به طور شايسته[5].
مؤلف: نظير اين روايت را از جابر از رسول خدا 6 نيز آورده[6].
و در تفسير قمى در ذيل آيه(فَلَهُ
أَسْلِمُوا وَ بَشِّرِ الْمُخْبِتِينَ)
فرموده: يعنى عبادت كنندگان[7].
و در كتاب كافى به سند خود از عبد اللَّه بن سنان از امام صادق (ع)
روايت كرده كه در ذيل جمله(فَاذْكُرُوا
اسْمَ اللَّهِ عَلَيْها صَوافَّ) فرمود: اين آن هنگامى است
كه شتر براى نحر، مىايستد كه دست و پايش در يك صف قرار گرفته، دستهايش از پا تا
زانو بسته شده. و جمله(فَإِذا وَجَبَتْ
جُنُوبُها) مربوط به آن هنگامى است كه به زمين مىافتد[8].
و در همان كتاب به سند خود از عبد الرحمن بن ابى عبد اللَّه، از امام
صادق (ع) روايت كرده كه در تفسير جمله(فَإِذا
وَجَبَتْ جُنُوبُها) فرمود: يعنى وقتى به زمين
افتاد از آن بخوريد و به قانع يعنى كسى كه هر چيزى به او بدهى راضى مىشود
و ناراحت