نمى‌گردد و قهر نمى‌كند، و به معتر يعنى كسى كه از كنار تو عبور مى‌كند بلكه تعارفش كنى، بخوران‌[1].

و در معانى الاخبار به سند خود از سيف تمار روايت كرده كه گفت: امام صادق (ع) فرمود: سعيد بن عبد الملك به حج آمد و پدرم را بديد، پس گفت: من شترى سوق داده‌ام (با خود براى قربانى آورده‌ام) حال چه كنم؟ فرمود يك ثلث آن را براى خوردن خانواده‌ات بده، و ثلث ديگر را به قانع بخوران، و ثلث سوم را به مسكين بده. پرسيدم: مسكين يعنى سائل؟ فرمود: بله و قانع آن كسى است كه هر چيز برايش بفرستى هر چند يك تكه گوشت باشد قناعت مى‌كند، و معتر آن كسى است كه به طمع گوشت از كنار تو مى‌گذرد، ولى سؤال نمى‌كند[2].

مؤلف: در همه مضامينى كه در اين روايات گذشت، روايات بسيار ديگرى هست كه آنچه ما نقل كرديم مختصرى از آنها بود.

و در كتاب جوامع الجامع در تفسير جمله‌(لَنْ يَنالَ اللَّهَ لُحُومُها وَ لا دِماؤُها) مى‌گويد:

و روايت شده كه مردم جاهليت را رسم بر اين بود كه وقتى شتر را نحر مى‌كردند، خون آن را به ديوار كعبه مى‌ماليدند، پس وقتى مسلمانان به حج رفتند مى‌خواستند همين رسم جاهليت را انجام دهند اين آيه نازل شد[3].

مؤلف: در معناى اين روايت در الدر المنثور حديثى از ابن منذر و ابن مردويه از ابن عباس آمده است‌[4].

و در تفسير قمى بعد از جمله‌(لِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلى‌ ما هَداكُمْ) گفته: تكبير در ايام تشريق در منى به دنبال پانزده نماز و در شهرها به دنبال ده نماز گفته مى‌شود[5].

[1] فروع كافى، ج 4، ص 499.

[2] معانى الاخبار، ص 207.

[3] جوامع الجامع، ط قديم، ص 296.

[4] الدر المنثور، ج 4، ص 363.

[5] تفسير قمى، ج 2، ص 84.