از رسول خدا 6 نقل كرده- و نيز كسانى كه براى خدا به يكديگر محبت مى‌ورزند، و كسانى كه در دلهاى شب مخفيانه به سوى خدا قدم بر مى‌دارند، و مهاجرينى كه در راه خدا هجرت مى‌كنند كه روايت اولى را الدر المنثور از ابى الدرداء و دومى را از ابى امامه، و سومى را از خدرى، و هر سه از رسول خدا 6 روايت كرده‌اند. در احاديث ائمه اهل بيت (ع) نيز خلق كثيرى از جمله مصاديق اين آيه شمرده شده‌اند.

و در الدر المنثور است كه عبد بن حميد از على (ع) روايت كرده كه در ذيل جمله‌(كَطَيِّ السِّجِلِّ) فرموده: نام فرشته است‌[1].

مؤلف: الدر المنثور[2] اين مضمون را از ابن ابى حاتم و ابن عساكر، از امام باقر (ع) نيز در حديثى روايت كرده است.

و در تفسير قمى است كه امام در ذيل جمله‌(يَوْمَ نَطْوِي السَّماءَ كَطَيِّ السِّجِلِّ لِلْكُتُبِ) فرمود: سجل نام فرشته‌اى است كه نامه‌هاى اعمال را مى‌پيچد. و معناى پيچيدن آن اين است كه نابودش مى‌كند و به صورت دود در مى‌آيد، و زمين را به صورت آتش در مى‌آورد[3].

و در نهج البلاغه در وصف اموات آمده كه: از پشت زمين به زير زمين، و از وسعت روى آن به تنگى زير آن، و از نزد اهل و عيال، به غربت، و از نور به ظلمت رفتند. رفتند در حالى كه پا برهنه و عريان بودند، از دنيا تنها اعمال با ايشان آمد، و به زندگى دائم و خانه هميشگى منتقل شدند، هم چنان كه خداى سبحان فرموده:(كَما بَدَأْنا أَوَّلَ خَلْقٍ نُعِيدُهُ، وَعْداً عَلَيْنا إِنَّا كُنَّا فاعِلِينَ)[4].

مؤلف: استشهاد به امام (ع) به اين آيه شريفه با هر دو معنايى كه براى اعاده كرديم قابل انطباق است، و آن دو معنا يكى اعاده خلق به صورت قبل از خلقت بود، و يكى اعاده به معناى زنده كردن بعد از مردن آن طورى كه قبل از مردن بودند. و اين دو معنا در بيان آيه گذشت.

و در مجمع البيان گفته كه: از رسول خدا 6 روايت شده كه فرمود شما در روز قيامت پا برهنه و عريان با بدنى ناتوان و لاغر و رنجور، محشور مى‌شويد،

[1] ( 1، 2) الدر المنثور، ج 4، ص 340.

[2] ( 1، 2) الدر المنثور، ج 4، ص 340.

[3] تفسير قمى، ج 2، ص 77.

[4] نهج البلاغه، فيض الاسلام، خطبه 110، ص 341.