نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 12 صفحه : 492
پس آيه شريفه نظير
آيه(أَ وَ مَنْ كانَ مَيْتاً
فَأَحْيَيْناهُ وَ جَعَلْنا لَهُ نُوراً يَمْشِي بِهِ فِي النَّاسِ)[1] است كه افاده مىكند خداى تعالى حياتى ابتدايى و
جداگانه و جديد به او افاضه مىفرمايد.
از باب تسميه
مجازى هم نيست كه حيات قبلى او را بخاطر اينكه صفت طيب به خود گرفته مجازا حياتى
تازه ناميده باشد، زيرا آياتى كه متعرض اين حيات هستند آثارى حقيقى براى آن نشان مىدهند،
مانند آيه(أُولئِكَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمانَ وَ
أَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ)[2] و آيه سوره
انعام كه در چند سطر قبل ذكرش كرديم همه اينها آثارى واقعى و حقيقى براى اين حيات
سراغ مىدهند، مثلا نورى كه در آيه انعام است قطعا نور علمى است كه آدمى بوسيله آن
بسوى حق راه مىيابد، و به اعتقاد حق و عمل صالح نائل مىشود.
و همانطور كه
او علم و ادراكى دارد كه ديگران ندارند همچنين از موهبت قدرت بر احياى حق و ابطال
باطل سهمى دارد كه ديگران ندارند. چنانچه خداى تعالى در باره آنان فرموده:
(وَ كانَ حَقًّا عَلَيْنا نَصْرُ الْمُؤْمِنِينَ)[3] و نيز
فرموده:(مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ عَمِلَ
صالِحاً فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ)[4] و اين علم و اين
قدرت جديد و تازه، مؤمن، را آماده مىسازند تا اشياء را بر آنچه كه هستند ببينند،
و اشياء را به دو قسم تقسيم مىكنند، يكى حق و باقى، و ديگرى باطل و فانى، وقتى
مؤمن اين دو را از هم متمايز ديد از صميم قلبش از باطل فانى كه همان زندگى مادى
دنيا و نقش و نگارهاى فريبنده و فتانهاش مىباشد اعراض نموده به عزت خدا اعتزاز
مىجويد، و وقتى عزتش از خدا شد ديگر شيطان با وسوسههايش، و نفس اماره با هوى و
هوسهايش، و دنيا با فريبندگىهايش نمىتواند او را ذليل و خوار كنند، زيرا با چشم
بصيرتى كه يافته است بطلان متاع دنيا و فناى نعمتهاى آن را مىبيند.
چنين كسانى
دلهايشان متعلق و مربوط به پروردگار حقيقىشان است، همان پروردگارى كه با كلمات
خود هر حقى را احقاق مىكند، جز آن پروردگار را نمىخواهند، و جز تقرب به او را
دوست نمىدارند، و جز از سخط و دورى او نمىهراسند، براى خويشتن
[1] آيا كسى كه مرده بود و ما او را زنده كرديم و نورى برايش
قرار داديم كه با آن در ميان مردم آمد و شد مىكند مثل كسى است كه ... سوره انعام،
آيه 122.
[2] خدا ايمان را در دل اينان نوشته و با روحى از خود تاييدشان
كرده. سوره مجادله، آيه 22.
[3] همواره بر عهده ما بوده كه مؤمنين را يارى كنيم. سوره روم،
آيه 47.
[4] كسى كه ايمان به خدا و روز جزا بياورد و عمل صالح كند، اين
طايفه ترسى ندارند، و محزون نمىگردند. سوره مائده، آيه 69.
نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 12 صفحه : 492