مى‌شود كه او را به خيرات وا مى‌دارد، هم چنان كه فرموده:(وَ أَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ)[1] و همين است سر اينكه از چنين كسى جز جميل و خير سرنمى‌زند، و هيچ مكروه و شرى را مرتكب نمى‌گردد.

و به هيچ به موجودى از موجودات عالم و حوادثى كه در عالم رخ مى‌دهد نمى‌نگرد، و چشمش به هيچ يك از آنها چه بزرگ و چه كوچك، چه بسيار و چه اندك نمى‌افتد مگر آنكه دوستش داشته و زيبايش مى‌بيند، چون او از آنها جز اين جنبه را كه آيات و نشانه‌هاى خدا و تجليات جمال مطلق و حسن غير متناهى و غير مشوب به نقص و مكروهند نمى‌بيند.

و به همين دليل اينگونه اشخاص غرق در نعمتهاى خدا و غرق در مسرتى هستند كه غم و اندوهى با آن نيست، و غرق در لذت و سرورى هستند كه ديگر آلوده به الم و اندوه نيست، و غرق در امنيتى هستند كه ديگر خوفى با آن نيست، چون همه اين عوارض سوء وقتى عارض مى‌شوند كه انسان سويى را درك بكند، و شر و مكروهى ببيند. و كسى كه هيچ چيزى را شر و مكروه نمى‌بيند، او جز خير و جميل مشاهده نمى‌كند، و وقايع را جز به مراد دل و موافق با رضا نمى‌بيند. پس اندوه و ترس و هر سوء ديگر و هر چيزى كه مايه اذيت باشد در چنين كسى راه ندارد. بلكه او از سرور و ابتهاج و امنيت به مرحله‌اى رسيده كه هيچ مقياسى نمى‌تواند اندازه‌اش را معلوم كند، و جز خدا هيچ كس نمى‌تواند بر آن احاطه يابد، و اين مرحله، مرحله‌اى است كه مردم عادى توانايى تعقل و پى بردن به كنه آن را ندارند، مگر به گونه‌اى تصور ناقص.

و آيه شريفه‌(أَلا إِنَّ أَوْلِياءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ كانُوا يَتَّقُونَ)[2] و همچنين آيه‌(الَّذِينَ آمَنُوا وَ لَمْ يَلْبِسُوا إِيمانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَ هُمْ مُهْتَدُونَ)[3] اشاره به همين معنا دارد.

و اين طايفه، همان مقربينى هستند كه به قرب خداى تعالى رستگار شده‌اند، چون ديگر چيزى كه ميان آنان و پروردگارشان حائل گردد باقى نمانده، نه در محسوسات و نه موهومات، و نه آنچه مورد هوا و خواهش نفس و يا مورد تلبيس شيطان باشد، زيرا هر چه كه در برابر آنان قرار گيرد آيتى خواهد بود كه كاشف از حق تعالى است نه حجابى كه ميان آنان و

[1] و به روحى از خود تاييدشان كرد. سوره مجادله، آيه 22.

[2] آگاه باشيد كه اولياى خدا نه خوفى بر ايشان هست و نه اندوهناك مى‌شوند. آنهايى كه ايمان آوردند و( در زندگى دنيا همواره) تقوا را شعار خود كردند. سوره يونس، آيه 62 و 63.

[3] آنان كه ايمان آوردند و ايمان خود را آميخته با ظلم نكردند ايمنى آنها راست و هم آنها به حقيقت راه يافتگانند. سوره انعام، آيه 82.