(يَوْمَ هُمْ بارِزُونَ لا يَخْفى‌ عَلَى اللَّهِ مِنْهُمْ شَيْ‌ءٌ لِمَنِ الْمُلْكُ الْيَوْمَ لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَهَّارِ)[1] و(وَ الْأَمْرُ يَوْمَئِذٍ لِلَّهِ)[2] و آياتى ديگر.

بحث روايتى [ (چند روايت در مورد اينكه پاداش محسنين، حسنى و زياده بر آن است و در مورد سياهى چهره بد كاران در روز قيامت)]

شيخ مفيد در كتاب امالى به سند خود از ابى اسحاق همدانى از امير المؤمنين (صلوات اللَّه عليه) روايت كرده كه در ضمن نامه‌اى كه براى محمد بن ابى بكر در هنگام اعزامش به ولايت مصر نوشت و به وى دستور داد آن نامه را براى مردم مصر بخواند، نوشته: خداى تعالى مى‌فرمايد:(لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا الْحُسْنى‌ وَ زِيادَةٌ) و حسنى عبارت است از بهشت و زيادت عبارت است از دنيا.[3] و در تفسير قمى در روايتى كه از ابى الجارود از امام باقر (ع) در تفسير اين آيه نقل كرده آمده: و اما حسنى عبارت است از بهشت، و اما زيادت عبارت است از دنيا، چون خداى تعالى نعمت‌هايى را هم كه در دنيا به نيكوكاران مى‌دهد در آخرت به حساب مى‌آورد، و در نتيجه هم پاداش دنيوى به آنان مى‌دهد و هم پاداش اخروى- تا آخر حديث.[4] مؤلف: اين دو روايت ناظر است به معناى اولى كه در بيان قبلى آورديم. و در معناى روايت دوم، طبرسى روايتى از امام باقر (ع) در مجمع البيان‌[5] آورده است.

و در تفسير برهان مى‌گويد: صاحب نهج البيان از على بن ابراهيم روايت كرده كه گفت امام فرمود: زيادت بخششى است. از ناحيه خداى عز و جل.[6] و در الدر المنثور است كه دارقطنى و ابن مردويه در تفسير اين آيه از صهيب نقل كرده‌اند كه گفت: رسول خدا 6 فرمود: زيادت عبارتست از نظر كردن به وجه اللَّه.[7]

[1] روزى كه خلق ظهور مى‌كنند، هيچ چيزى از آنان بر خدا پوشيده نيست،( خطاب مى‌رسد): امروز ملك از آن كيست؟( همان منادى پاسخ مى‌دهد) از آن خداى واحد قهار است. سوره مؤمن، آيه 16

[2] در آن روز حكم و فرمان تنها از آن خداست. سوره انفطار، آيه 19

[3] امالى مفيد، ط. انتشارات اسلامى، ص 262.

[4] تفسير قمى، ط. نجف، ج 1، ص 311.

[5] تفسير مجمع البيان، ط. اسلاميه، ج 5، ص 104.

[6] تفسير برهان، ج 2، ص 183.

[7] الدر المنثور، ط. بيروت، ج 3، ص 305.