پناهگاه نيست، بلكه ديگر پناهگاهها بدون اذن و اجازه او قادر بر پناه دادن نيستند.

سوگند به «اللَّه» براى چه؟

در مباحث گذشته تفسير اجمالى آيه، و معناى واژه «اللَّه» و ريشه‌هاى آن روشن شد. اينك جاى اين سؤال است: با توجّه به معناى گسترده كلمه «اللَّه» خداوند به چه منظورى به اين كلمه مهم و پرمعنا سوگند ياد كرده است؟ و در يك جمله كوتاه:

«مقسم له چيست»؟

پاسخ: مسئله مهمّى كه خداوند براى آن قسم خورده، افتراء به خدا و بدعت است، كه بايد با آن مبارزه كرد. چيزى كه جزء دين و اسلام نيست، اگر آن را دستور اسلامى معرّفى كنيم بدعت شمرده مى‌شود.

بدعت مشروع و نامشروع!

بدعت از جمله دستاويزهايى است كه وهّابى‌هاى تندرو و سلفى‌ها، به وسيله آن همه مسلمانان، مخصوصاً شيعيان، را متّهم مى‌كنند. لذا لازم است تعريف روشن و جامعى از آن ارائه دهيم:

بدعت بر دو گونه است:

1. بدعت مجاز؛

نوآورى‌هاى عرفى، اختراعات و اكتشافات تازه‌اى كه هر روز در زمينه صنعت، ارتباطات، وسائل نقليّه، امور نظامى، فضايى و مانند آن شاهد آن هستيم، از اين قبيل است. اين امور، چيزهاى بديع و جديد و تازه‌اى هستند، امّا بدعت در دين خدا محسوب نمى‌شود.

عجيب اينكه وهّابى‌هاى سلفى تندرو، زمانى با اينگونه نوآوريها نيز به عنوان مبارزه با بدعت مخالف بودند! هنگامى كه براى اوّلين بار دوچرخه وارد عربستان شد آن را تحريم كردند، و از آن به عنوان مركب شيطان نام بردند! ملك سعودِ اوّل براى اينكه بتواند با مركز ارتش خود به راحتى ارتباط برقرار كند، تلفنى بين كاخ سلطنتى و