لهذا شايسته است پيرامون آن بحث كوتاهى داشته باشيم.

توضيح اينكه: نامهاى خداوند دو گونه است:

1. نامهايى كه منعكس كننده صفتى از صفات پروردگار است؛ مانند رحمان كه رحمت عامّه، و رحيم كه رحمت خاصّه، و خالق كه صفت خلقت و آفرينش، و جواد كه صفت جود و بخشندگى و ... خداوند را بيان مى‌كند.

2. نامى كه جامع جميع صفات پروردگار است؛ علم و جود و رحمانيّت و رحيميّت و قيموميّت و قدرت و خالقيّت و خلاصه تمام صفات پروردگار در آن جمع است، و آن نام «اللَّه» است. ولهذا به هنگام تفسير آن مى‌گويند: «ذات مستجمع لجميع صفات الكمال» بنابراين وقتى واژه «اللَّه» را به كار مى‌بريم بايد به معناى وسيع و جامع آن توجّه داشته باشيم. تا آنجا كه برخى معتقدند: «اگر كسى در ميان اذكار مختلف ذكر «اللَّه» را انتخاب كند، ممكن است مشكلى برايش رخ دهد، چون ترنّم به اين ذكر با آن معنا جامع آمادگى خاصّ و فراوانى مى‌خواهد!».

نتيجه اينكه: تمام نامهاى پروردگار كه هر كدام حاكى ويژگى خاصّى از صفات خداست يكطرف، و «اللَّه» كه در برگيرنده تمام صفات خداوند است، در سوى ديگر.

ريشه اصلى كلمه «اللَّه»:

علما و مفسّرين، از جمله مرحوم طبرسى در مجمع البيان، براى واژه «اللَّه» ريشه‌هاى متعدّدى ذكر كرده‌اند، كه به سه مورد آن اشاره مى‌شود:

الف) برخى معتقدند ريشه اصلى اللَّه از «الوهيّت» به معناى محبوب واقع شدن است. و از آنجا كه خداوند محبوب بندگان است به وى اللَّه گفته شده است.

ب) برخى ديگر معتقدند اين واژه از «وَلَهَ» به معناى علاقه شديد گرفته شده است.

و اللَّه به معناى موجودى است كه مردم عاشق اويند، و به وى علاقه شديدى دارند.

ج) گروه سوم بر اين اعتقادند كه ريشه اصلى كلمه اللَّه، «الَهَ» به معناى پناه بردن است. بنابراين، اللَّه پناهگاه همه بى‌پناهان است. و هيچ پناهگاهى برتر و بالاتر از اين‌