خويش را در آن جهان مخاطب قرار دهد، و همان‌گونه كه با پيامبرانش در دنيا سخن مى‌گفته، با آنها سخن بگويد.

البتّه معناى اين جمله آن نيست كه خداوند همچون بشر جسم است، و همانند وى زبان و چشم و گوش و ديگر اعضا دارد، بلكه سخن گفتن پروردگار به معناى ايجاد امواج صوتى است.

3. علاوه بر اينكه با سوگندشكنان سخن نمى‌گويد، به آنها نگاه هم نكرده، و نظر لطفش را شامل حال آنها نمى‌نمايد. «و لا ينظر اليهم».

4. چهارمين مجازات چنين اشخاصى اين است كه آلودگيهاى آنها را از بين نمى‌برد، و از گناه پاكشان نمى‌سازد. «و لا يزكيهم».

5. و در نهايت عذابى سخت و دردناك درانتظار آنهاست. «و لهم عذاب اليم».

با عنايت به مجازاتهاى سخت قسم دروغ، بايد نهايت دقّت را در سخنان و گفتار خود داشته باشيم، تا مبادا آلوده اين گناه بزرگ شويم.

دوم: از جمله كسانى كه به شهادت قرآن مجيد قسم دروغ ياد مى‌كنند منافقين هستند. خداوند متعال در مورد اين صفت آنان مى‌فرمايد:

« «اتَّخَذُوا أَيْمَانَهُمْ جُنَّةً فَصَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ إِنَّهُمْ سَاءَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ»؛ آنها سوگندهايشان را سپر ساخته‌اند تا مردم را از راه خدا باز دارند، و كارهاى بسيار بدى انجام مى‌دهند». [1]

خداوند متعال منافقين را، كه در پناه قسم‌هاى دروغ، خويش را مسلمان جلوه داده، و به اغوا و فريب مسلمين مى‌پرداختند، شديداً سرزنش كرده، و آيه چهارم همين سوره در تعبير كم نظيرى مى‌فرمايد:

« «قَاتَلَهُمُ اللَّهُ أَنَّى يُؤْفَكُونَ»؛ خداوند آنها را بكشد، چگونه از حق منحرف مى‌شوند؟!»

[1]. منافقون، آيه 2.