امّا اگر سوگند در حال عادى و همراه با اختيار و اراده باشد، و آنچه براى آن قسم مى‌خورد نيز كار بدى نباشد، بايد مطابق آن عمل كند. مثل اينكه قسم مى‌خورد هر هفته به نماز جمعه برود، يا ماهى يكى دو بار به زيارت فلان امامزاده مشرّف شود، يا نمازهايش را به جماعت بخواند. [1]

سوگندهاى دروغ و مجازات شديد آن:

به دو نمونه از سوگندهاى دروغ و پيامدهاى آن در قرآن مجيد اكتفا مى‌كنيم:

اوّل: خداوند متعال در آيه 77 سوره آل عمران، آن دسته از يهوديان معاصر پيامبر صلى الله عليه و آله كه از پذيرش اسلام استنكاف ورزيده، و اصرار بر لجاجت و كارشكنى داشتند را چنين توصيف مى‌كند:

« «إِنَّ الَّذِينَ يَشْتَرُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَأَيْمَانِهِمْ ثَمَناً قَلِيلًا أُوْلَئِكَ لَاخَلَاقَ لَهُمْ فِى الْآخِرَةِ وَلَا يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ وَلَا يَنْظُرُ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَلَا يُزَكِّيهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ»؛ كسانى كه پيمان الهى و سوگندهاى خود (به نام مقدّس او) را به بهاى ناچيزى مى‌فروشند، آنها بهره‌اى در آخرت نخواهند داشت؛ و خداوند با آنها سخن نمى‌گويد، و به آنان در قيامت نمى‌نگرد، و آنها را (از گناه) پاك نمى‌سازد، و عذاب دردناكى براى آنهاست».

مجازاتهاى سخت و دردناكى كه براى اين دسته از يهوديان، بخاطر عمل نكردن به سوگندهايشان ذكر شده، قابل تأمّل است. دقّت كنيد:

1. هيچ بهره‌اى از رحمت خدا و بهشت برين، و همنشينى با بزرگان و اولياءاللَّه ندارند. (لا خلاق لهم فى الآخرة)

2. خداوند در روز قيامت با آنها سخن نخواهد گفت. «لا يكلمهم اللَّه»

از اين آيه شريفه استفاده مى‌شود كه خداوند در سراى آخرت با مؤمنان و افراد صالح العمل سخن مى‌گويد. و بسى افتخار است كه خداوند متعال بندگان شايسته‌

[1]. البتّه علاوه بر دو شرط مذكور، شرطهاى ديگرى نيز در سوگند معتبر است، كه در رساله‌هاى توضيح المسائل به آن پرداخته شده است، مطالعه فرماييد.