در باز شد، وارد حياط شد. عجب حياط بزرگ و با صفايى. انواع درختان و گلها حياط همسايه را همچون بهشت مصفّا كرده بود. در حالى كه با حسرت به گلها و گياهان و درختان و ماشينهاى متعدّدى كه در حياط پارك شده بود نگاه مى‌كرد، به سمت سالن غذاخورى هدايت شد. ميز و صندلى‌هاى بسيار شيك و زيبا، در يك سالن بزرگ با دكورهاى قشنگ و متعدّد، و انواع غذاهاى خوشمزه كه نام بعضى از آنها را نمى‌دانست، و برخى از آنها را براى اوّلين بار مى‌ديد روى ميز غذاخورى چيده شده بود. ميهمانهاى ديگر نيز آمدند. هنگام غذا خوردن رسيد. دستور داده شد غذاى مخصوص صاحب خانه را بياورند. او كه از اين همه غذا مات و مبهوت شده بود، منتظر بود كه غذاى مخصوص چيست؟ ناگهان مشاهده كرد كه ظرف حاوى تكه نان نيمه سوخته‌اى را جلوى صاحب خانه نهادند! آرى اشتباه نمى‌كرد. صاحب خانه بخاطر مرض قند و مشكل ديابت، از آن همه غذاى متنوع و خوشمزه محروم بود، و فقط مى‌توانست آنها را نگاه كند و حسرت ببرد، و بايد به همان نان نيم سوخته قناعت كند. هنوز نان نيم سوخته‌اش را نخورده بود كه هنگام تزريق انسولين فرا رسيد، او را براى تزريق انسولين بردند! شخص فقير كه اين درد بى‌درمان و آن صحنه دردآور را ديد، خداوند را بر نعمت سلامتى‌اش شكر كرد، و ديگر هرگز افسوس زندگى همسايه‌اش را نخورد. زيرا او حتّى براى يك روز حاضر نبود سلامتى‌اش را در مقابل تمام آن زندگى مرفّه معاوضه كند.

نتيجه اينكه زندگى بدون مشكل وجود ندارد، و انسان نبايد به دنبال چنين زندگى باشد، بلكه با قبول اين حقيقت كه‌ «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِى كَبَدٍ» بايد خود را با مشكلات تطبيق دهد، و راه مقابله با آنها را فرا گيرد، تا بر ناملايمات غلبه كند.

«تهامى» يكى از شعراى زبردست عرب، كه مرحوم علامه امينى رحمه الله از اشعار او در كتاب «شهداء الفضيله» استفاده كرده، شعرى دارد كه شعر او به عنوان بهترين مرثيه انتخاب شده است.

اين شاعر توانا و با ذوق، فرزند رشيدى داشت كه او را در ايّام جوانى از دست داد.