آخرين نكته!

همان‌گونه كه در تفسير لغت تهذيب گذشت، يكى از معانى آن خالص كردن است.

از سوى ديگر در قرآن مجيد هم واژه مخلِصين آمده و هم كلمه مخلَصين؛ و جالب اينكه هر كدام هشت بار تكرار شده است. يعنى آنها كه خود را خالص مى‌كنند، و آنها كه خداوند آنها را خالص مى‌كند.

سؤال: آيا ما مى‌توانيم درون خود را از همه ناخالصى‌ها پاكسازى كنيم، يا در رسيدن به اين مقصود بزرگ نيازمند كمك هستيم؟

پاسخ: با توجّه به اينكه برخى از ناخالصى‌ها، به تعبير پيامبر بزرگوار اسلام صلى الله عليه و آله، از حركت مورچه سياه بر سنگ سياه در دل شب تاريك كم رنگ‌تر است‌ [1]، طىّ اين طريق بدون كمك خداوند بزرگ امكان‌پذير نيست. بنابراين بايد سعى كنيم در صف مخلِصين قرار گيريم، تا خداوند متعال به پاكسازى باقيمانده ناخالصيهاى ما بپردازد، و ما را در زمره مخلَصين قرار دهد.

در آيه مورد بحث‌ «قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا» اگر كلمه «مَنْ» فاعل باشد آيه هم مضمون مخلِصين مى‌شود؛ زيرا در اين صورت معناى آيه چنين مى‌شود: «رستگار شد كسى كه به خالص ساختن نفس خود اقدام كرد». امّا اگر كلمه «مَنْ» مفعول، و خداوند فاعل باشد، آيه شريفه هم مضمون مخلَصين مى‌گردد، و در اين صورت ترجمه آيه چنين مى‌شود: «رستگار شد كسى كه خداوند او را خالص كرد». البتّه هر دو احتمال با ظاهر آيه شريفه سازگار است.

پاداش مخلَصين:

هنگامى كه خداوند بنده‌اى را بر اثر مجاهدت با هواى نفس، و تلاش در راه تهذيب نفس انتخاب مى‌كند، و در رتبه مخلَصين قرار مى‌دهد، و ناخالصى‌ها او را

[1] بحارالانوار، ج 18، ص 158.