جاويد بهشتى (است) كه وارد آن مىشوند؛ و همچنين پدران و همسران و فرزندان صالح آنها» (جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَهَا وَ مَنْ صَلَحَ مِنْ آبَائِهِمْ وَ أَزْوَاجِهِمْ وَ ذُرِّيَّاتِهِمْ).
و چيزى كه اين نعمتهاى بزرگ و بىپايان را تكميل مىسازد اين است: «و فرشتگان از هر درى بر آنان وارد مىشوند» (وَالْمَلَائِكَةُ يَدْخُلُونَ عَلَيْهِمْ مِنْ كُلِّ بَابٍ).*
و به آنان مىگويند: «سلام بر شما به خاطر صبر و استقامتتان» (سَلَامٌ عَلَيْكُمْ بِمَا صَبَرْتُمْ).
صبر شما در راه انجام دادن وظايف و مسؤوليّتها و تحمّل شدايد و مصائب بود كه اين سلامت را به وجود آورد، در اينجا در نهايت امنيّت و آرامش خواهيد بود؛ نه جنگ و نزاعى و نه خشونت و دعوايى، همه جا امن و امان است و همه چيز به روى شما لبخند مىزند و آرامش خالى از هر گونه پريشانى خاطر، اينجاست.
و در پايان آيه نيز مىفرمايد: «چه نيكوست سرانجامِ آن سرا (ى جاويد)!» (فَنِعْمَ عُقْبَىالدَّارِ).
نكتهها:
1. چرا تنها «صبر» ذكر شده است؟
جمله سَلَامٌ عَلَيْكُمْ بِمَا صَبَرْتُمْ مىگويد: درود فرشتگان به بهشتيان چنين است كه مىگويند: سلام بر شما باد بهخاطر صبر و استقامتتان. در حالى كه در آيات