0 دادى به تير و نيزه تنِ پاره پاره را زان رخنه ها چو صيد مُرادش مدام بود 0 0 آن خضر اهل بيت به صحراى كربلا نوشيد آب تيغ ، ز بس تشنه كام بود 0 0 تفتند ز آتش عطش ، آن لعلِ ناب را سنگين دلان ، مضايقه كردند آب را. [1] 0

5 / 13

لطفعلى بيك بيگدِلى (آذر) (1195 ق)

0 آه از حَسنين كز جهان ، شيون و شين سر زد ز غمِ آن دو امام كونين 0 0 اى واى از آن زمان كه خورد آب، حسن! فرياد از آن دم كه نخورد آب، حسين! [2] 0

5 / 14

صباحى بيدگُلى (م 1207 ق)

0 چون تشنگى عنان ز كف شاه دين گرفت از پشت زين ، قرار به روى زمين گرفت 0 0 پس بى حيايى ـ آه كه دستش بُريده باد ـ از دست داد دين و سر از شاه دين گرفت 0 0 داغ شهادت على ، ايّامْ تازه كرد از نو، جهان، عزاى رسول امين گرفت 0 0 بر تشت مجتبى ، جگر پاره پاره ريخت پهلوى حمزه ، چاك ز مِضراب كين گرفت 0 0 هم پاى پيل ، خاك حرم را به باد داد [3] هم اهرمن ز دست سليمان ، نگين گرفت [4] 0 0 از خاك ، خون ناحقِ يحيى گرفت جوش عيسى ز دار ، راه سپهر بَرين گرفت 0 0 گشتند انبيا ، همه گريان و بو البشر بر چشم تَر ز شرم نبى ، آستين گرفت 0