در مورد اقامت در مكّه نيز شمارى از فقها ، به دلايلى مانند حفظ احترام خانه خدا و تداوم شور و شوق زائر ـ كه در برخى احاديث آمده ـ ، به كراهتِ اقامت و توطّن در آن ، فتوا داده اند . [1] اين گونه روايات ، اگر از نظر سند هم اعتبار لازم را نداشته باشند ، از آن جا كه منطبق با عقل و اعتبارند ، توجّه عملى به آنها ضرورى است ؛ زيرا اقامت دائم ، علاوه بر اين كه از شور و شوق و حضور قلب زائر مى كاهد و بدين سان ، تحقّق اهداف زيارت ، كم رنگ مى گردد ، مشكلات اقتصادى و اجتماعى فراوانى را به همراه خواهد داشت . به سخن ديگر ، جمع ميان اقامت دائم و حضور همگانىِ زائران از سراسر جهان در مكّه يا حرم امام حسين عليه السلام ، عملاً امكان پذير نيست و لازمه توصيه به حضور همگانى در اين گونه اماكن ، مطلوب نبودن اقامتِ دائم است .