زدن به سنّت» [گزارش هاى ديگر] اين حديث ، امرى غريب (نادر) است ، گرچه لازم به نظر مى رسد . [1] از اين رو ، گزارش ياد شده از حديث ثقلين ، معتبر نيست و نمى تواند جايگزين «كتاب اللّه و عترتى» گردد . د ـ در برخى از احاديث شيعى نيز ، «كِتابَ اللّه ِ و سُنَّتى» ، به جاى «كِتابَ اللّه ِ وَ عِترَتي» آمده است . شيخ صدوق رحمه اللهدر كتاب كمال الدين ، پس از نقل روايت مشهور حديث ثقلين ، اين متن را از ابو هُرَيره نقل كرده است . [2] سند اين حديث ، ضعيف است و احتمالاً وى براى اشاره به تفاوت ياد شده ، اين گزارش را آورده است ؛ زيرا اين اقدام با هدف او از نگارش كتاب كمال الدين و نيز با عنوان باب : «اتّصال الوصيّة من لدن آدم عليه السلام » هماهنگ نيست . تذكّر چند نكته در خاتمه بحث ، مفيد است : 1 . سخن بالا به معناى نفى حجّيت سنّت پيامبر صلى الله عليه و آله نيست ؛ زيرا دلايل قرآنى ، روايى و عقلىِ حجّيت سنّت پيامبر صلى الله عليه و آله ، چنان محكم و قوى است كه احتمال عدم اعتبار و حجّيت آن ، منتفى است . بنا بر اين ، انكار صدور اين گزارش ها ، به معناى انكار سنّت پيامبر صلى الله عليه و آله نيست . 2 . وجوب تمسّك به عترت در كنار حجيّت قرآن و سنّت ، دلالت مى كند كه پيامبر صلى الله عليه و آله در صدد بيان اين مطلب بوده كه هدايتگرى قرآن و سنّت ، با تمسّك به عترت ، امكان پذير است . ممكن است قرائت هاى مختلفى از «سنّت» وجود داشته باشد ـ چنان كه در گروه هاى فكرى متفاوت شيعه و سنّى يافت مى شود ـ ؛ ولى تنها گزارشى از سنّت پيامبر صلى الله عليه و آله حجّت است كه از طريق «عترت» به دست بيايد . اين