درآمد

واژه شناسى امامت

«امامت» مصدر است از ريشه «أُمّ» [1] به معناى اصل و اساس ، يا از ريشه «أَمّ» [2] به معناى قصد و آهنگ يا از ريشه «إِمّ» به معناى چيزى كه مورد اقتدا و پيروى قرار گيرد . در صورت اوّل ، «اِمام» به معناى اصل و اساس جامعه است و در صورت دوم ، به معناى كسى است كه جامعه در امور خود ، آهنگ او دارد و در صورت سوم ، به معناى پيشرو و مقتداى جامعه است . ظاهرا خليل بن احمد فراهيدى و احمد بن فارس و شمارى ديگر از لغت شناسان [3] معناى سوم را پذيرفته اند . ابن فارس مى گويد : الإِمامُ ، كُلُّ مَنِ اقتُدِيَ بِهِ وقُدِّمَ فِي الاُمورِ ، وَالنَّبِيُّ إمامُ الأَئِمَّةِ ، وَالخَليفَةُ إمامُ الرَّعِيَّةِ ، وَالقُرآنُ إمامُ المُسلِمينَ . [4] امام ، هر كسى است كه از او پيروى شود و در كارها ، جلودار باشد . پيامبر صلى الله عليه و آله امام هر امام ديگرى است ، خليفه امام مردم است و قرآن امام مسلمانان است .