نام کتاب : دانشنامه ميزان الحكمه نویسنده : محمدی ریشهری، محمد جلد : 6 صفحه : 9
درآمد
واژه شناسى امامت
«امامت» مصدر است از ريشه «أُمّ» [1] به معناى اصل و اساس ، يا از ريشه «أَمّ» [2] به معناى قصد و آهنگ يا از ريشه «إِمّ» به معناى چيزى كه مورد اقتدا و پيروى قرار گيرد . در صورت اوّل ، «اِمام» به معناى اصل و اساس جامعه است و در صورت دوم ، به معناى كسى است كه جامعه در امور خود ، آهنگ او دارد و در صورت سوم ، به معناى پيشرو و مقتداى جامعه است . ظاهرا خليل بن احمد فراهيدى و احمد بن فارس و شمارى ديگر از لغت شناسان [3] معناى سوم را پذيرفته اند . ابن فارس مى گويد : الإِمامُ ، كُلُّ مَنِ اقتُدِيَ بِهِ وقُدِّمَ فِي الاُمورِ ، وَالنَّبِيُّ إمامُ الأَئِمَّةِ ، وَالخَليفَةُ إمامُ الرَّعِيَّةِ ، وَالقُرآنُ إمامُ المُسلِمينَ . [4] امام ، هر كسى است كه از او پيروى شود و در كارها ، جلودار باشد . پيامبر صلى الله عليه و آله امام هر امام ديگرى است ، خليفه امام مردم است و قرآن امام مسلمانان است .
[1] ر . ك : ترتيب كتاب العين : ص 54 «أمم» ، الصحاح : ج 5 ص 1863 .[2] ر . ك : الصحاح : ج 5 ص 1865 ، ترتيب كتاب العين : ص 55 .[3] ر . ك : ترتيب كتاب العين : ص 55 ، معجم مقاييس اللغة : ج 1 ص 28 ، صحاح : ج 5 ص 1865 ، المصباح المنير : ص 23 .[4] معجم مقاييس اللّغة : ج 1 ص 28 .
نام کتاب : دانشنامه ميزان الحكمه نویسنده : محمدی ریشهری، محمد جلد : 6 صفحه : 9