نيست، زيرا اگر مربوط به توبه بود هرگز ميان مشرك و غير آن تفاوتى قائل نمى شد و هر دو گروه با توبه و بازگشت به آغوش توحيد بخشيده مى شدند.

اكنون سؤال مى شود چرا رحمت گسترده حق، شامل حال مشرك نمى گردد، در حالى كه رحمت او غير مشرك را فرا مى گيرد؟جواب داده مى شود، زيرا مشرك به اندازه اى از خدا دور است كه تمام پيوندهاى خود را با خدا قطع كرده، و از زير پوشش رحمت او بيرون رفته است، در حالى كه غير مشرك قسمتى از پيوندهاى خود را با خدا حفظ نموده است.

قرآن مجيد، پرهيز از گناهان بزرگ را كفاره گناهان كوچك مى داند و مى فرمايد:

(إِنْ تَجْتَنِبُوا كَبائِرَ ما تُنْهَونَ عَنْهُ نُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئاتِكُمْ...) .[1]

«اگر از گناهان بزرگ اجتناب ورزيد ما از گناهان كوچك شما، در مى گذريم».

و با توجه به بيان ياد شده، حقيقت مطلب روشن مى گردد، زيرا فردى كه از گناهان كبيره اجتناب ورزد قسمت اعظم پيوندهاى خويش را با خدا حفظ كرده، و تنها لحظاتى از خدا غافل گرديده است، هرگز چنين فردى را نمى توان با آن مرتكب كباير كه غرق در فساد و آلودگى است مقايسه كرد و هر دو را يكسان دانست.

اشكال هفتم

شفاعت و سنت هاى يكنواخت الهى

سنت و روش خدا بر اين جارى شده كه افعال خود را يك نواخت و بدون استثنا اجرا كند، و در عالم اسباب نيز سنت بر همين جارى است. خداوند