بنابراين اگر برخى از مجرم ها و بعضى از جرم ها مشمول شفاعت شوند و بعضى ديگر ازآن محروم گردند تبعيض ناروا، و كار غير منطقى نخواهد بود.

در اين جا مى توان اين گونه تبعيض را كه در حقيقت تبعيض نيست، بلكه تفاوت است از راه ديگر تفسير نمود و آن اين كه هرگاه افرادى كه مورد شفاعت قرار مى گيرند هيچ گونه شايستگى و ترجيح بر ديگران نداشته باشند و در اين شرايط به آنها كمك شود، و بر ديگران مقدم گردند، قطعاً اين كار يك نوع تبعيض ناروا خواهد بود ولى اگر بعضى از گناهكاران به خاطر پيوندهاى معنويى كه با خدا داشتند، و به خاطر ارتباط ايمانى كه با اولياى خدا برقرار ساخته بودند مورد كمك شفيعان روز رستاخيز قرار گيرند، در اين صورت، شفاعت عين عدل و دادگرى ونويد به آن در اين جهان، وسيله تربيت و بازگشت افراد گنهكار از نيمه راه خواهد بود، زيرا در اين فرض ملاك تبعيض، و اين كه برخى مورد شفاعت قرار مى گيرند و برخى ديگر از آن محروم مى باشند، همان شايستگى و پيوندهاى معنوى افراد است، آنان كه پيوند خود را با خدا حفظ كرده و با اولياى خدا نيز ارتباط معنوى دارند، مشمول شفاعت اولياى او قرار مى گيرند ولى كسانى كه فاقد اين دو شرط مى باشند بر اثر دورى از مقام ربوبى و نداشتن چنين ارتباطى با اولياى حق، مستحق و شايسته آن نمى باشند، و اين كار تفاوت ناروا و تبعيض غير صحيح نخواهد بود.

روشنگر اين بيان تفاوت هايى است كه قرآن ميان مشرك و غير مشرك قائل شده است آنجا كه مى فرمايد:

(إِنَّ اللّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَيَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ...) .[1]

«خداوند مشرك را نمى بخشد و پايين تر از آن را مى بخشد».

و اين آيه كه ميان مشرك و غير آن فرق مى گذارد، مربوط به صورت توبه