مى فرمايد:

(...هذا صِراطٌ عَلَىَّ مُسْتَقيمٌ* إِنَّ عِبادِى لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطانٌ إِلاّ مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْغاوِينَ).

«[1]اين روش مستقيم من است كه بر بندگان من تسلطى ندارى مگر بر گمراهان كه از تو(شيطان) پيروى كرده اند».

نخستين جمله آيه(هذا صِراطٌ عَلَىَّ مُسْتَقيمٌ) گواه بر اين است كه سنت خداوند پيوسته يك نواخت و يكسان مى باشد.

و نيز مى فرمايد:

(...فَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللّهِ تَبديلاً وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللّهِ تَحْويلاً) .[2]

«براى سنت و روش هاى خدا، تبديل و تحويلى نيست».

بنابراين بخشيدن برخى از مجرم ها و يا عفو از برخى از جرم ها، يك نوع تبديل و تغيير در سنن الهى است كه بايد يك نواخت باشد.

پاسخ

مغفرت و رحمت گسترده حق، كه تحت شرايط خاصى شامل حال گنهكاران مى گردد، خود يكى از سنن الهى، و روش هاى تغيير ناپذير خداوند جهان است، همان طور كه خدا وعده عذاب و كيفر داده است، همچنين تحت شرايطى وعده مغفرت و آمرزش به بندگان گنهكار خود نيز داده است، و هرگز نبايد يكى را سنت خدا و ديگرى را گامى بر خلاف سنت و روش هاى او تفسير نمود، بلكه هر دو تحت شرايط خاصى از سنن تغيير ناپذير وروش هاى ديرينه او شمرده مى شوند.

انتقاد كننده تصور كرده است كه عذاب و كيفر دادن سنت اصلى است،