پاداش نمى طلبند ولذا فرد با ايمانى از همين طريق به فرستاده هاى مسيح ايمان آورد زيرا ديد آنان در تبليغ خود خواهان پاداش نيستند و لذا رو به مردم كرد و گفت: (اتَّبعُوا مَنْ لا يَسْأَلُكُمْ أَجْراً وَهُمْ مُهْتَدُونَ).[1]

روى اين اساس چگونه پيامبر پاداشى به نام دوستى خاندان خود مى خواهد در حالى كه خود او نيز مانند ديگر پيامبران اين شعار را سر مى داد و مى فرمود: (...قُلْ لا أَسْأَلكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِنْ هُوَ إِلاّذِكْرى لِلْعالَمينَ) .[2]

پاسخ اجر، پاداشى است كه سود و نفع آن به درخواست كننده برگردد و پيامبر از روز نخست به اين نوع پاداشها پشت پا زده و هرگز براى خود پاداش نطلبيده، و اصولاً مردان الهى بايد چنين باشند، يعنى صادقانه و بدون چشم داشت به هدايتگرى جامعه بپردازند.

درخواست دوستى خاندانش چيزى نيست كه سود آن عايد پيامبر گردد بلكه خود مردم از آن منتفع مى شوند زيرا دوست داشتن گروهى كه جانشين پيامبر و بازگو كنندگان احكام الهى و مربى جامعه اسلامى مى باشند، مايه آگاهى انسان از حقيقت دين و گرايش انسان به فضايل ومناقب است، و در حقيقت خود انسان از اين دوستى منتفع مى گردد.

مضمون آيه شبيه گفتار پزشكى است كه بيمارى را به طور رايگان معالجه كند و نسخه بلند وبالايى بنويسد و اظهار دارد كه من از تو چيزى نمى خواهم جز اين كه به اين نسخه عمل كنى.

اين پزشك به ظاهر مزد و پاداش خواسته ولى در باطن چيزى جز خيرخواهى طرف نخواسته است و لذا در آيه ديگر مى فرمايد:

(قُلْ ما سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْر فَهُوَ لَكُمْ...) .[3]