پاسخ يك پرسش

گاهى گفته مى شود هرگاه مقصود از ولىّ در آيه همان زعيم اسلامى و متصرف در حقوق و اموال است و آيه نيز در حقّ على نازل گرديده، لازمه آن اين است كه على (عليه السلام) نيز در حيات پيامبر (صلى الله عليه وآله)داراى چنين مقام و موقعيتى باشد در حالى كه سرپرستى جامعه در اين بخش از زمان از آن پيامبر بود.

پاسخ اين پرسش روشن است تعيين يك فرد براى زعامت به آن معنى نيست كه در همان ظرف انتصاب كار را بر عهده بگيرد و در امور سياسى و اجتماعى مداخله كند بلكه هدف اين است كه در زمان نبودن زعيم رسمى اين فرد اين خلأ را پر كند.

اميرمؤمنان (عليه السلام) در همان زمان پيامبر (صلى الله عليه وآله) داراى مقام ولايت بود ولى چون هدف از اعطا چنين مقام سد خلائى بود كه پس از رحلت رسول خدا (صلى الله عليه وآله) پديد مى آيد، طبعاً بهره گيرى از اين ولايت مربوط به عصر بعد خواهد بود.

پاسخ به سؤال ديگر

هرگاه مقصود از (وَالَّذِينَ آمَنُوا) اميرمؤمنان باشد پس چرا به جاى مفرد «والذى آمن» صيغه جمع به كار برده است؟

پاسخ: قرآن در مواردى در مورد فردى صيغه جمع به كار برده است مانند آيه مباهله كه مى فرمايد:(...وَنِسائَنا وَنِسائَكُمْ وَأَنْفُسَنا وَأَنْفُسَكُمْ...).[1]

در حالى كه پيامبر براى مباهله از زنان فقط دخت گراميش حضرت زهرا (عليها السلام) را آورده بود.

در مورد منافقين در مورد عبد اللّه بن اُبى، صيغه جمع به كار رفته است