«كسانى كه با فرمان پيامبر مخالفت مىورزند از آن بترسند كه در كشاكش امتحان سخت قرار گيرند و يا با عذاب دردناكى روبرو شوند».

آنچه كه يادآور شديم برخى از مقامات ولايى و حكومتى پيامبر است و در اين موارد پيامبر بر همه اولويت دارد چنان كه مى فرمايد:

(اَلنَّبِىُّ أَولى بِالْمُؤْمِنينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ...) .[1]

«پيامبر به افراد با ايمان از جان آنها اولى و شايسته تر است».

با توجه به اين اصل، ظاهر آيه اين است كه ولايت خدا و رسول او و ولايت شخص ثالثى كه در حال نماز صدقه مى دهد، مفهوم واحدى دارند و اگر مقصود از ولى بودن خدا و رسول، اولويت آن دو بر جان و مال مردم باشد ولايت فرد سوم نيز به همان معنى است.

شاهد بر يكسان بودن مفهوم ولايت در هر سه، آيه بعدى است كه مى فرمايد:

(وَمَنْ يَتَولَّ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا فَإِنَّ حِزْبَ اللّه هُمُ الْغالِبُونَ) .

«هركس خدا و رسولش و مؤمنين را ولى خود قرار بدهد او وابسته به حزب الهى و حزب خدا پيوسته حاكم و پيروز است».

از اين كه پذيرش ولايت آنها مايه دخول در حزب خدا و فسخ ولايت آنان مايه خروج از حزب الهى است خود گواه بر اين است كه اين ولايت به معنى دوستى و ياورى نيست بلكه پذيرش ولايت است كه در صورت فقدان، انسان از دايره حزب الهى بيرون مى رود.

نتيجه اين مى شود ، هر كس اولويت خدا و پيامبر و فرد سوم را نپذيرد تو گويى مسلمان نيست.