بهره مند شده و به راه راست هدايت شده اند پس از اندى مشمول لطف خاص خدا مى شوند، چرا چون از هدايت عمومى بهره كافى گرفته اند.

در اين آيات هدايت خصوصى، با جمله هاى (من أناب) و (من ينيب)و (جاهدوا) و (اهتدوا) و (آمنوا بربّهم)مدلل گرديده است، يعنى اين گروه به خاطر اين شايستگى، مشمول لطف خاص الهى مى شوند.

ب. ملاك ضلالت خصوصى

در برخى از آيات، ملاك ضلالت خصوصى، نظير هدايت بيان گرديده ومقصود از ضلالت خصوصى فقدان هدايت خاص و عنايت الهى است و خود اين محروميت نوعى گمراهى به شمار مى رود.

در برخى از آيات به علت محروميت تصريح شده و آن ظلم، فسق، كفر و زيغ است يعنى اين صفات پيشين مانع از وصول نور هدايت خصوصى مى گردد، چنانكه مى فرمايد:

1. (...وَ اللّهُ لا يَهْدى القَومَ الظّالِمين).(جمعه/5)

«خدا ستمگران را هدايت نمى كند».

2. (...وَ يُضِلُّ اللّهُ الظالِمينَ وَ يَفْعَلُ اللّهُ ما يَشاء).(ابراهيم/27)

«خدا ستمگران را گمراه مى سازد و آنچه بخواهد انجام مى دهد».

3. (...وَ ما يُضِلُّ بِهِ إِلاّ الفاسِقين).(بقره/26)

«با اين مثل ها جز گروه فاسق گمراه نمى شود».

4. (إِنَّ الّذينَ كَفَرُوا وَظَلَمُوا لَمْ يَكُنِ اللّهُ لِيَغْفِرَ لَهُمْ وَ لا لِيَهْدِيَهُمْ طَرِيقاً).(نساء/168)

«آنان كه كافر شده و ستم كرده اند خدا آنان را نمى بخشد و به راهى هدايت نمى كند».