هدايت هاى قبلى است.

اگر برخى از آيات، هدايت و ضلالت را از آن خدا مى داند، مقصود اين نوع هدايت خصوصى است و مقصود از گمراهى، محروميت از آن مى باشد، و اسباب هدايت خصوصى در اختيار همگان است.

در اين جا به دو گروه از آيات اشاره مى كنيم كه هدايت و ضلالت خصوصى را مدلل به امورى نموده است كه فعل و ترك آنها در اختيار تمام بندگان است:

الف. ملاك هدايت خصوصى

براى شمول هدايت خصوصى ملاكهايى در آيات وارد شده كه همگى به يك منشأ بر مى گردد و آن بهره مندى از هدايت نخستين است، چنانكه:

1. (...إِنَّ اللّهَ يُضِلُّ مَنْ يَشاءُ وَ يَهْدِى إِلَيْهِ مَن أَناب).(رعد/27)

«خدا هركس را بخواهد گمراه، و آن كس كه به سوى او توجه كند، هدايت مى كند».

2.(وَالَّذِينَ جاهَدُوا فِينا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنا وَ إِنَّ اللّهَ مَعَ المُحْسِنينَ).(عنكبوت/69)

«آنان را كه در راه ما كوشش كرده اند به راههاى خود هدايت مى كنيم و خدا با نيكوكاران است».

3. (وَ الّذينَ اهْتَدَوا زادَهُمْ هُدىً).(محمد/17)

«آنان كه هدايت يافته اند، بر هدايتشان افزوديم».

4. (...إِنَّهُمْ فِتيَـةٌ آمَنُوا بِرَبِّهِمْ وَ زِدْناهُمْ هُدىً).(كهف/13)

(«اصحاب كهف) جوان مردانى بودند كه به خدا ايمان آورده و برهدايتشان افزوديم».

روى سخن در اين آيات با گروه مؤمنان است كه اسباب هدايت عمومى