چنان كه مى فرمايد:

(وَ ما يَذْكُرُونَ إِلاّ أَنْ يَشاءَ اللّهُ هُوَ أَهْلُ التَّقْوى وَ أَهْلُ المَغْفِرَةِ). (مدثر/56)

«پند نمى گيرند مگر اين كه خدا بخواهد، او شايسته پرهيز از مخالفت، وشايسته بخشندگى است».

و «أهل» در آيه به معنى لايق و شايسته است، از اين جهت در زبان عرب به انسان لايق مى گويند:«مؤّهَلْ» و به شايستگى ها مى گويند«مؤَّهِلات».

علامه طباطبايى مى گويد: جمله (هُوَ أَهْلُ التَّقْوى وَ أَهْلُ المَغْفِرَةِ) علت استثناء (وَ ما يَذكرون إِلاّ أَنْ يَشاء اللّه)در جمله پيشين است، زيرا چون خدا شايسته اين است كه همه انسانها از مخالفت با او بپرهيزند و او نيز شايسته اين است كه افراد را ببخشد. يك چنين فردى بايد داراى اراده نافذ در ذات و اعمال آنها باشد.

اسم چهاردهم: الأبقى

لفظ (الأبقى) در قرآن هفت بار آمده و به وسيله آن عذاب و رزق خدا و سراى ديگر و آنچه كه پيش او است، توصيف شده و فقط در يك آيه به عنوان وصف خدا آمده است، چنان كه مى فرمايد:

(إِنّا آمَنّا بِرَبِّنا لِيَغْفِرَ لَنا خَطايانا وَما أَكَرهْتَنا علَيْه من السحر وَ اللّهُ خيرٌ و َ أَبْقى). (طه/73)

(«ساحران به فرعون گفتند) ما به پروردگارمان ايمان آورديم تا از خطاها و سحرى كه ما را بر آن وادار كردى ببخشد، وخدا خير و پايدارتر است».

در حقيقت جمله (خير و أبقى) پاسخ به تهديد فرعون است آن جا كه گفت: