معناى مطابقى آن، همان خدا است.و معبود بودن از لوازم آن است نه معنى مطابقى آن.

اشتباهى ديگر

سلفى هاى امروز كه در سلك وهابيان تجلى كرده اند، مى گويند: نمى توان لفظ جلاله را به صورت مفرد به كار برد، بلكه بايد آن را در ضمن جمله اى گفت; زيرا اين لفظ در تمام اذكار كه در قرآن و سنت وارد شده، در ضمن جمله آمده است. مانند:«لا إله إلاّ اللّه» و «أستغفر اللّه»، ازاين جهت نمى توان لفظ اللّه را به صورت مفرد به كار برد، آن گاه ابن تيميه مى افزايد:«استمرار بر ذكر اللّه به صورت جدا، چه بسا گوينده را به اوهامى از قبيل حلول و وحدت وجود سوق مى دهد».

اين انديشه در نهايت سستى است، اوّلاً اطلاقاتى كه در مورد ذكر خدا آمده است، در اين مورد كافى است، چنان كه مى فرمايد:

(وَاذْكُرِ اسْمَ رَبِّكَ بُكْرَةً وَ أَصِيلاً).(انسان/25)

«نام خدايت را صبح و عصر ياد كن»[1]

يعنى بدون قيد و شرط خواه مفرد باشد يا در ضمن جمله.[2]

ثانياً در برخى از آيات دستور مى دهد كه اللّه را به صورت مفرد بگوييم، مانند: (...قُلِ اللّه ثُمَّ ذَرْهُمْ فِى خَوضِهِمْ يَلْعَبُون) (انعام/91). اينكه ابن تيميه مى افزايد ذكر نام اللّه به صورت مفرد ممكن است عواقب خوبى نداشته باشد،