علاوه بر اين كه اجتهاد در مقابل نص است، سبب مى شود كه ديگر الفاظ نيز به صورت مفرد نيز گفته نشود، اين مطلب چه اختصاص به لفظ «اللّه» دارد؟

***

در اين جا بحث ما پيرامون نخستين اسم از اسماى الهى به پايان رسيد، و تفسير ديگر اسما را به ترتيب حروف تهجى مى آوريم.

اسم دوم: أحد

لفظ أحد در قرآن به صورت معرفه و نكره، هفتاد و چهار بار وارد شده و فقط دو مورد از آن مربوط به خداست، چنان كه مى فرمايد:(قُلْ هُوَ اللّهُ أَحَد*...وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ).

ابن فارس مى گويد: اصل احد، «وحد» بوده و زجاج مى گويد: از واحد گرفته شده است، ازهرى مى گويد: اصل آن وَحد، يَوْحد فهو وُحَد مانند حسن، يحسن فهو حسن بوده، آن گاه پس از قلب واو به همزه به صورت احد آمده است.

در قرآن لفظ احد و واحد هر دو وارد شده و قرائن نشان مى دهند كه اين دو لفظ در حالى كه قدر مشترك دارند، تفاوتهايى نيز دارند و به اصطلاح مترادف نيستند; برخى از محقّقان تفاوتها را چنين بيان كرده اند:

1. لفظ واحد در مبدأ عدد به كار مى رود، مى گويند و احد، اثنان، ثلاثة در حالى كه احد چنين نيست.

2. هرگاه لفظ احد و واحد پس از حرف نفى بيايند، دو معنى مختلف را مى رسانند، مفاد اولى نفى جنس، مفاد دومى نفى فرد مى باشد، مثلاً اگر بگوييم: لا أحد فى الدار يعنى هيچ كس در خانه نيست، ولى اگر بگوييم لا واحد فى الدار يعنى يك نفر در خانه نيست و ممكن است دو يا سه نفر در