نه تنها موسى تو را حذف مى كند، بلكه خدايان را نيز ترك مى نمايد.

ثانياً: فرض مى كنيم قرائت شاذ صحيح است، ولى لفظ «الهتك» به معنى عبادت نيست، بلكه به معنى خدايى فرعون است كه آيه (أَنَا رَبُّكُمُ الأَعلى)منعكس كننده آن است، يعنى نتيجه آزادى موسى در دعوت، ناديده گرفتن خدايى تو مى باشد.

آرى برخى از اهل لغت مانند راغب، «اله» را به معنى معبود تفسير مى كنند; ولى كلام راغب بر اهل بينش قابل تأويل است، و در غير اين صورت چون با آيات پيشين در تضاد است از اين نظر قابل پذيرش نمى باشد.

تقسيمى به نام توحيد ربوبى والوهى

در كتابهاى وهابيان توحيد به دو قسم «توحيد ربوبى» و «توحيد الوهى» تقسيم شده است، و از واژه نخست، خالقيت، و از دومى، عبادت اراده مى شود; در حالى كه هر دو اصطلاح برخلاف واقع است، زيرا ربوبيت به معنى تدبير و كارگردانى جهان است نه خالقيت، و قرآن علاوه بر توحيد خالقيت بر توحيد در تدبير نيز اصرار مىورزد. در باره توحيد در خالقيت مى فرمايد:(هَلْ مِنْ خالِق غَيْرُ اللّهِ). (فاطر/3)

و در باره توحيد در تدبير مى فرمايد:

(إِنَّ رَبّكُمُ اللّهُ الّذى خَلَقَ السَّماوات وَ الأَرض فِى سِتَّةِ أَيّام ثُمَّ استَوى عَلَى العَرْشِ يُدَبِّرُ الأمر)(يونس/3)

«پروردگار شما كسى است كه آسمانها و زمين را در شش روز آفريد، آن گاه بر عرش مستولى شد، او مدبر امر جهان است».

و نيز «الوهيت» به معنى عبادت نيست و بايددر توحيد در عبادت همان لفظ «عبادت» را به كار برد، نه لفظ «الوهيت» و دلايل پيشين ثابت كرد كه