وبلندى بر آن كوه يافته است واگر در مورد جوان كامل به كار مى رود ويا در انسان سالم ودور از عيب ونقصان، استعمال مى شود، به خاطر اين است كه اين انسان، به خاطر انتهاى رشد وياداشتن صحت وسلامت، به يك نوع برترى كه كمال جسمانى اوست، دست يافته است.

مشكل اين است كه «مجسّمة» و «مشبّهه»، بدون دقت در ريشه، به لازمه معنى «اِسْتَوى» كه همان جلوس و استقرار است توجّه پيدا كرده اند.و تصور كرده اند مراد از آن، علو و برترى مكانى است، ولى اين نيز ـ بدليل مطلب سوم كه اينك ياد آور مى شويم ـ مردود است.

درباره مطلب سوم، يادآور مى شويم كه قرآن در هر موردى(شش مورد) كه اين جمله را به كار برده است، سخن از افعال خدا به ميان آورده است[1]. يعنى آنگاه كه درباره آفرينش آسمانها وزمين در شش روز، سخن مى گويد وتدبير جهان خلقت را از آن خود مى داند وتصريح مى كند كه هيچ موجودى در جهان، بدون اذن واجازه او اثر گذار نيست[2]، اين جمله را مى آورد. در اين صورت ناچاريم يادآور شويم كه مقصوداز استيلا، استيلاى، مكانى نيست ويا اين ارتفاع، حسى نميباشد، زيرا ارتفاع حسى، ارزشى ندارد كه قرآن روى آن تكيه كند وبه آن افتخار نمايد.

اگر جاهلى در طبقه بالا قرار گيرد ودانشمندى در زيرزمين مشغول تحقيقوبررسى شود، ارتفاع حسى انسان جاهل، ارزشى ندارد كه بدان ببالد وافتخار كند.

روى اين بيان، مى توان گفت كه اين استيلا وعلو، استيلاى معنوى وعلو