اهل حديث واز پى آنان اشاعره، براى ظواهر قرآن وحديث، ارزش والايى قائل شده وبه هيچ قيمت نمى خواهند از ظاهر قرآن رفع يد كنند وظاهر گرايى، اساس مذهب آنان را تشكيل مى دهد.

از طرفى ديگر، تنزيه خدا، وپيراستگى او از جسم وجسمانيات، اصل مسلمى است كه قرآن بر آن تأكيد مى كند، ومى فرمايد:

((لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ))(شورى/11).

با چنين اصل مسلمى، چگونه مى توان، ظواهر آن كلمات و اوصاف را پذيرفت وبه اصطلاح، ظاهر بين گشت؟

اينك ما در اين فصل، به كليه مذاهب، درباره اين گونه از صفات خبرى اشاره مى كنيم، هر چند مقصد اصلى، پى گيرى عقائد اشاعره است:

1ـ گروهى از مجسمه، در لباس اسلام، همه اين صفات را بر خدا به همان معناى لغوى حمل كرده واز توصيف خدا به جسم وجسمانيات، ابايى ندارند.

شهرستانى مى گويد: گروه«مشبهه» از حشويه، براى خدا«مصافحه» نيز معتقدند ومى گويند: خدا با مخلصان، در دنيا وآخرت معانقه مى كند وآنان را در آغوش مى گيرد:

كعبى از برخى از مشبهه نقل مى كند كه«خدا در دنيا انسان هاى مخلص را زيارت كرده وآنان نيز او را زيارت مى كنند»:

داود جواربى مى گويد:« از دستگاه تناسلى وريش كه بگذريد، خدا ديگر اعضاى انسانى را داراست.» او جسم است، او داراى گوشت وخون واعضاء از قبيل دست وپا وسر وزبان ودو چشم ودو گوش است. او جسم است اما نه مانند ديگر اجسام، او گوشت وخون دارد، ولى نه مانند ديگر گوشت ها وخون ها