وسرانجام، او داراى موى پرپشتى است وموى او مجعد(فرزده) است. اين گروه ،از توصيف خدا به نشستن بر عرش، داشتن صورت ودو دست وحركت وديگر صفات، ابايى ندارند، تنها گريزگاهى كه براى خود انديشيده اند، اينكه بگويند، خدا همه نوع اعضاى انسان را دارد، جز اينكه جنس اين دو با هم فرق دارد[1].

چنين عقائدى غالباً در بين حشوية رشد مى كرد، همان گونه كه اساس مذهب «كراميّه» است، ولى بحث در باره اين گروه لزومى ندارد، زيرا با انقراض آنان، اين لكه، از دامن مسلمانان زدوده شده است، مهمّ بررسى عقائد ديگران و بيش از همه عقائد اشعرى در اين رابطه است.

2ـ عقيده اشعرى درباره صفات خبرى

ابوالحسن اشعرى، پس از بازگشت از اعتزال، به ترويج عقائد اهل حديث پرداخت واز اين جهت ناچار شد اين نوع صفات را(كه در قرآن آمده وبرخى از آيات آن را يادآور مى شويم)، به همان معناى ظاهرى حمل كند، اما براى اينكه از مجسمه ومشبهه فاصله بگيرد، پس از توصيف،ناچار شد كلمه اى مانند«بلاكيف» بياورد، ومقصود اين است كه خدا دست دارد بدون اينكه كيفيت دست انسان را داشته باشد، وعين اين سخن را درباره صورت وچشم مى گويد، و به طور كلى ميگويد: خدا معانى همه اين الفاظ را دارد بدون اينكه به بشرى شبيه شود، بنابر اين، او با كلمه «بلاكيف» يا «بلاتشبيه»، توانسته است خود را از مجسمه جدا سازد ودر عين حفظ ظواهر، جزء مشبهه نباشد، تفاوت قول نخست با قول ابوالحسن اشعرى روشن است، گروه نخست، براى خدا جسميت، خون، پوست، واعضاء ثابت مى كنند ولى مى گويند: دو نوع جسم ودو نوع گوشت وپوست ودو نوع اعضاء