نامه، سخن نگفته است، ليكن محقق كتاب (تبيين كذب المفترى)، در پاورقى يادآور مى شود كه:

«وزير مزبور، نامه اى به فخرالدوله وابى اسحاق شيرازى نوشت وكار حنابله را محكوم كرد، از اين جهت، آرامشى به سان آرامشى پيش از طوفان، حاكم شد، ولى شيخ حنابله وقت، ابوجعفر بن ابى موسى، زبان به بدگوئى درباره ابواسحاق (نويسنده شكوائيه به نظام الملك) گشود، وبا نيش زبان، او را مى آزرد، نتيجه اين شد كه فتنه بزرگى به پا شد كه در آن، بيست نفر، جان خود را از دست دادند، در آن موقع، خليفه فرمان داد كه هر دو گروه، راه صلح وصفا را در پيش گيرند، پس از انعقاد صلح ميان ابواسحاق وحنابله، از جانب مخالفان، شايعه سازى شد كه ابواسحاق از مذهب اشعرى تبرّى جسته است، اين بار، ابواسحاق در حالى كه به خشم آمده بود وكسى نمى توانست او را آرام كند، نامه دومى به نظام الملك نوشت ودر آن از فتنه گران شكايت كرد، چيزى نگذشت كه در سال470هـ، پاسخ نامه رسيد ودر آن از ابى اسحاق، دل جوئى فراوانى شد وضمنا فرمان داده بود كه حنبليان فتنه انگيز بايد ادب شوند ورئيس آنان، ابوجعفر بن ابى موسى را زندانى كنند.

در اين شرائط، دوباره آرامشى به جامعه علمى بازگشت وخاطر اشاعره آسوده شد وحشويه ريشه كن گشتند واهل سنت نفس راحتى كشيدند[1].

ولى اكنون اين مخالفت به صورتى ديگر در ميان اهل سنت جلوه كرده وگروهى تحت عنوان سلفى گرى، مكتب حنابله را احيا نموده وظاهرپرستى را بر تفكر وتعقل ترجيح داده وهمان افكار وعقائد را كه مشايخ اشاعره در قرن پنجم از آنها بيزارى جسته بودند، بار ديگر زنده مى كنند، اين گروه، اكنون در لباس وهابيت ودر