صادر نكند;ـ به طور مسلم ـ دين پس از خرمى رو به افسردگى مى نهد واسلام چون روز نخست غريب وتنها مى گردد:

امضا كنندگان، چشم به راهند كه به آرزوى خود برسند ودل به يارى وكمك شما بسته اند، اگر به اين حادثه، توجه نشود واز چهره اهل شريعت، گردِ اندوه را نزدايند، روز قيامت مسئول خواهند بود، زيرا آنچه لازمه بيان حقيقت بود، گفته شد واهل معرفت وديانت، آنچه بر عهده داشتند، به سمع آن جناب رساندند. به خاطر قدرتى كه حضرتش در شرق وغرب دارد، ودر ميان عجم وعرب فرمان او رواست، حجت خدا بر او تمام است:

چگونه مسئول نباشد، با آنكه رشته كارها به دست اوست، وخدا او را برگزيده وامر ونهى او بى چون وچرا انجام مى شود؟ خدا او را موفق بدارد واز لغزش حفظ كند ودر انجام مقاصدش يارى فرمايد وفكر وقلب او را به سوى كمك به مردم وتقويت دين گرايش دهد».

اين متن شكوائيه اى است كه به نظام الملك نوشته شد وشخصيت هايى زير اين نامه را امضا كردند واكثر آنان همراه امضاى خود مطالبى مشابه اين نامه را نوشتهاند وما به خاطر پرهيز از تكرار، فقط از امضا كنندگان نام مى بريم و از ترجمه آنچه كه در كنار امضاى خود نوشته اند، خود دارى مى كنيم، اينك اسامى شخصيت هاى بزرگ اشاعره كه بر اين شكوائيه صحه نهاده اند:

ابراهيم بن على فيروز آبادى، حسين بن محمد طبرى، عبيدالله بن سلامه كرخى، محمد بن احمد شاشى، سعدالله بن محمد الخاطب، حسين بن احمد بغدادى، عزيزى بن عبدالملك.

ابن عساكر، اين حادثه را نقل كرده، ولى از واكنش نظام الملك در برابر اين