قادر بر حل اين اشكال نخواهند بود[1].» شايد اين ندامت وپشيمانى او در آخرين لحظه هاى زندگى، كفارّه برخى از تشكيكهاى نارواى او باشد.

7ـ سيف الدين آمدى(ت556ـ م 621 هـ.ق)

در سال 556 هـ، در منطقه«آمد» كه جزء(دياربكر)[2] است، ديده به جهان گشود وپدر ومادر او حنبلى مذهب بودند، وى در همان خانواده رشد ونمو كرد. سپس از(آمد) به بغداد منتقل شد، ودر آنجا نزد«ابوالفتح حنبلى» به فرا گيرى علم پرداخت، واز مذهب حنبلى، به مذهب شافعى گرويد. پس از آنكه به درجه بالايى از علم ودانش رسيد، به سرزمين شام منتقل شد، وبه تحصيل معقول پرداخت، ودر اين رشته مهارت فوق العاده اى به دست آورد، به گونه اى كه در زمان وى كسى به پايه او نمى رسيد. علاقه او به فرا گيرى علم، وى را به سرزمين مصر كشانيد، ودر آنجا مورد حسد گروهى از قشريها وكوته بينان گشت. از اين جهت، بدگويى درباره او آغاز شد، تا آنجا كه او را به الحاد وفساد عقيده متهم ساختند، وخون او را حلال شمردند.

«آمدى» در عصر خود، گرفتار گروهى بود كه عقل وخرد را اعدام كرده، وشريعت را به صورت كريه ارائه مى نمودند، واشتغال به تحصيل علوم عقلى در نظر آنان كفر وزندقه بود. از اين جهت، وى وپيش از او «شهرستانى» ،به فساد عقيده متهم گشتند، ولى يكى از منصفان وعالمان پاك سيرت، در زير طومارى كه براى گواهى بر فساد عقيده او تهيه شده بود، چنين نوشت: