سخن گسترده اى، نظريه اماميه را ترجيح مى دهد واينكه واجب، مسح بر پاست ومفاد آيه وضوء، همان مسح مى باشد واگر در رواياتى غَسل وارد شده، روايات آحادى است كه نمى توان به آنها تكيه كرد، وقرآن را نسخ نمود.

وصيت رازى به هنگام مرگ

وقتى رازى در بستر بيمارى افتاد وبه مرگ خود يقين كرد، وصيتى را املاء نمود كه شاگردش، ابراهيم بن ابى بكر، در بيست ويكم ماه محرم سال606، آن را نوشت ودر آن چنين آمده است:

«بنده اميدوار به رحمت پروردگار ومطمئن به كرم مولاى خود، محمد بن عمربن حسين رازى، در آخرين لحظات زندگى دنيوى وسرآغاز لحظات زندگى اخروى، چنين مى گويد: بدانيد من يك مرد دوستدار دانش بودم، گاهى در تمام موضوعات چيز مى نوشتم، در حالى كه از كم وكيف آن آگاه نبودم، مى نوشتم، خواه حق باشد، يا باطل:

كتابهائى كه من به رشته تحرير درآورده ام وسئوالها وپرسشهايى در آن مطرح كرده ام، هر كس بر آنها بنگرد، اگر مورد علاقه او قرار گرفت، مرا به دعاى خير ياد كند واگر مورد پسند واقع نشد ،درباره من بدگويى نكند، من نظرم گسترش بحث وتقويت اذهان بود، ودر هر حال، بر خدا اعتماد دارم[1].»

هر كس كتابهاى رازى را ورق بزند، واجمالا مورد مطالعه قرار دهد، بر اين نكته واقف مى گردد كه او بيش از آنكه محقق باشد، مشكك است، وگاهى براى تشكيكهاى خود آنچنان ارزش قائل است كه مى گويد: «اگر ثقلين جمع بشوند،