مردم، فراوان ديده مى شود، در حالى كه تاويلى كه باطنيه از آن دو آيه دارند، نه تنها متعارف نيست، بلكه با سياق آيات، كاملا مخالف است، در آيه مربوط به در آوردن كفش،مى فرمايد:((اِنَّكَ بِاْلوادِ المُقَدَسِ طُوى))، تو در سرزمين مقدس«طوى» هستى ودر آيه مربوط به ابراهيم، سخن از سوزاندن به ميان آورده و مى فرمايد:((قالُوا حَرِقّوُهُ وَانْصُرُوا الِهَتَكُمْ اِنْ كُنْتُم فْاعِلينَ))، با اين دلائل روشن چگونه مى توان اين دو نوع تاويل را به هم قياس كرد.

نظرى به تفسير رازى

تفسير رازى، در عين حالى كه به عنوان تفسير نوشته شده، ولى بيش از هر چيز يك دانشنامه كلامى است كه در آن عقائد معتزله واماميه وديگر فرق اسلامى مطرح شده است، رازى در اين كتاب براى اثبات اصول اشاعره، بيش از حد، سعى وكوشش به عمل مى آورد ودر نقد عقائد مخالفان، گاهى عنان اختيار از كف ميدهد وسخنانى كه با مقام علمى او متناسب نيست، به نوك قلم جارى مى سازد، خصوصا در نقد عقائد اماميه تا آنجا كه مى تواند احاديث مربوط به فضائل اهل بيتـ عليهم السلام ـ را خدشه دار مى سازد، ولى در عين حال، در مواردى نتوانسته است حقيقت را كتمان سازد، كه سه مورد را يادآور مى شويم:

1ـ هر كس از على پيروى كند، هدايت يافته است.

وى در تفسير خود، مساله جهر به«بسم الله» را مطرح مى كند كه برخى از فقهاى اهل سنت مدعى هستند، كه بايد آن را در نمازهاى جهريه آهسته خواند، ولى او مى گويد: «مستحب اين است كه آن را مانند ديگر آيه هاى حمد بلند خواند، زيرا عليـ عليه السلام ـ ، در نماز خود«بسم الله» را بلند قرائت مى فرمود، وهر كس در